Tears from laughing & real red centre adventure..

“To go wrong in one's own way is better then to go right in someone else's..”

Na ons avontuur van de Great Ocean Road verbleven Anniek en ik nog twee nachten in Melbourne. Ik had opnieuw contact gezocht voor een couchsurfadres, met een jongen genaamd Chris. Na enkele dagen heen en weer gemaild te hebben reageerde hij echter op de dag des couch niet meer. An en ik beseften in de trein naar Flinderstreet station dat de enige zekerheid daarom voor die dag de bestemming van de trein was.. We wachtten op Federation Square wat inmiddels als thuis begon te voelen tot het zeven uur 's avonds was, maar hoorden pas wat van hem toen we al lang en breed in het (uiteindelijk gevonden) hostel Greenhouse waren gesetteld. Hij verontschuldigde zich en we spraken af hem de volgende dag te meeten. Dus na een dag vol Nederlandse ontmoetingen door over de Victoria Market te lopen en in het park te lunchen met Marjolijn (vriendin van Judith) en met Anna (ontmoet in Bretagne) en haar vrienden een biertje te hebben gedronken op het Rooftop was het tijd om op zoek te gaan naar een jongen met een overhemd en glimmende schoenen, de kenmerken waaraan we Chris konden herkennen. We genoten weer van de spanning wie op straat onze host voor die nacht zou gaan zijn.. Chris bleek Italiaans van oorsprong en is een super vriendelijke student. We namen de bus naar Blackburn North, waar hij in het hotel van zijn oom woont. Met m’n dag rugzak op schoot en m’n inmiddels 21 kilo wegende backpack op m'n rug zat ik op het puntje van de bus stoel om me heen te kijken.. de gezette man die even een powernap deed tegenover me, Anniek die vriendelijk met Chris zat te kletsen, terwijl we langzaam de stad uitreden en de bus optrok… whaaa bam, bam.. woops.. Daar lag ik, als een schaap op z’n rug dat niet meer overeind kan komen. De hele bus, inclusief de gezette man, gierde het uit, inclusief ikzelf natuurlijk. Tot spierpijn toe hield ik me vervolgens goed vast totdat Chris gebaarde dat we uit gingen stappen. Even later liepen we een standaard hotelkamer binnen. Zo vriendelijk als hij was haalde Chris wat te drinken voor ons op, bood wat te eten aan en deden we een poging voor de komende dagen te douchen. Maar.. vroegen we stiekem aan elkaar als hij niet in de buurt was.. waar slapen wij dan? Een mini couch in de hoek van de kamer, waar we creatief twee slaap plekken van creëerden; Ik op de bank in elkaar gedoken, Anniek op twee smalle bank kussens op de grond. Blankets? Hmm.. gelukkig hadden we onze lakenzak. Chris was zo goedgezind en behulpzaam, maar we proesten het uit van de pret om wat voor 'slaapplek' we nu weer hadden. Ach, het werd toch een kort nachtje.. Om 5:10 am stonden we op om de eerst gaande bus te halen. Deze bleek echter veertig minuten later pas te gaan dan Chris ons had verteld. Toch wisten we op tijd in te checken voor ons vliegtuig met bestemming.. Alice Springs!! Na twee uur vliegen (lees: Ellen schrijven, Anniek tukken) keken we uit op de rode vlaktes onder ons. Na aankomst sjeesden we met een taxi naar Wicked, omdat het kantoor over tien minuten zou sluiten. Daar eenmaal aangekomen werd ons liefdesverdriet gevoed.. George bleek een omgebouwde Toyota Corola te zijn en eigenlijk werkte het heel simpel. Leg twee planken naast elkaar, leg er twee dunne ervaren matrasjes boven op en je hebt een large comfy bed (aldus de advertentie). Aha. Eén dekbed, één kussen en nog wat andere troep werd meegegeven, van een niet werkende tafel tot nauwelijks wat bestek. Back to basic.. We gaven de moed echter niet op en vulden de tank (deze bleek uiteraard leeg) en kochten een voorraad eten. We waren blij Alice Springs uit te rijden. De rondzwervende aboriginals met bijzondere gezichtvormen rond de straten, oogcontact uit de weg gaand.. We voelden ons geaccepteerd maar zeker niet gewenst. Dus.. vrijheid, blijheid! De Uluru tegemoet.. tot we een bord tegenkwamen en de schaal op de kaart checkten..Nog 446 km? Oh.. dat hadden we niet gedacht. Zouden we voor het donker een slaapplek vinden? We reden uren en uren.. Maar de eerstvolgende camping was nog honderd kilometer rijden toen de schemering begon in te treden.. Omdat we niet verzekerd waren voor rijden in het donker besloten we op één van de plekken naast de weg te gaan staan. Andere kampeerders waren echter in geen velden of één weg te bekennen.. Doordat we al heel wat betrokken gezichten gezien hadden gezien toen we mensen vertelden samen op pad te gaan rondom Alice Springs en benadrukt waren voorzichtig te moeten zijn waren we niet zo zeker van onze zaak. Was dit wel vertrouwd? De auto leek veel te klein voor al onze spullen en we zagen geen hand voor ogen. Met onze enige zaklamp zagen we in een flits een mala onder de auto doorglippen.. Aaargh! Een auto die iets verderop stopte en mannen die we in de autolichten bomen zagen omhakken.. Ondanks de hitte kropen we bukkend onze warme auto in, gauw de deuren op slot.. Daar lagen we dan.. zwetend, gespannen.. om acht uur 's avonds.. hard hopend dat we niks zouden horen of zien wat ons zou doen opschrikken. Opeens volgde een luid jank geluid.. wat was dat? Een zeer gebroken nacht volgde, waarin we onze plas ophielden om naar niet naar buiten te hoeven.. Af en toe een voorbij komende truck in onze auto schijnend (we hadden immers geen gordijnen) Brr..
Nog nooit zo gelukkig geweest bij het op zien komen van de zon klommen we naar buiten, maar werden echter verrast door zwermen vliegen. Het gezoem in onze oren verminderde gelukkig door het dragen van de meegenomen musquito netjes. Toen we enkele honderden kilometers doorreden zag ik bij het Visitor Centre rond Uluru dingoes lopen, de veroorzakers van het geluid wat we 's nachts hadden gehoord. Er gaat een waargebeurd verhaal rond over deze wolfachtige honden. Op een dag is een moeder door enkele dingoes beroofd van haar kind, maar omdat de mensen dit niet wilden geloven is zij hiervoor veroordeeld. Later is door een baby skeletje gebleken dat ze welzeker de waarheid sprak.. Tijd voor iets minder spannends..Een track rondom de Uluru stond op de planning! Nou, dat was in één woord: Geweldig! Wat genoten we van de 10.7 kilometer lange Base Walk, die ons in de zon om de grote berg massa leidde, die nog vijf kilometer de grond in schijnt te gaan. Ons verdiende avondeten maakten we klaar bij een picnic area, maar we werden al snel vergezeld door zoveel vliegen dat we ons broodje falafel even later in de auto zaten op te peuzelen.. Na een fijne verfrissende wasbeurt door het vinden van een kraan genoten we van de mooie kleuren die de Uluru uitstraalde tijdens de zonsondergang en reden naar een gratis campsite net buiten het National Park. Ondanks het veilige gevoel door mede kampeerders, werden we 's nachts weer opgeschrikt door luid dingoe-gejank. Ze waren écht dichtbij.. Op de tweede dag bezochten we vroeg de Kata Tjuta, waar we de 7.4 km lange Valley of The Winds track liepen. Door het gaas van onze vliegen netjes genoten we van deze mooie bolachtige Olga's. We moesten nog vier honderd kilometer rijden om nabij Kings Canyon te overnachtten. Daar eenmaal voor het donker (high five!) aangekomen bakten we heerlijke pannenkoeken op ons ene pitje en waren we om 6:30 pm volledig slaapklaar. Waarom was er nou nog niemand anders op de parkeerplaats te zien? Betaalde echt iedereen veertig dollar voor een camping? We parkeerden de auto wat minder opvallend achter wat bomen en struiken en bepakten George zo, dat we in geval van nood de ruimte hadden om weg te kunnen rijden. Pff, waar waren we mee bezig? Opnieuw volgde een nacht waar ik m'n rust totaal niet kon vinden maar uiteindelijk de hulp van een slaappil kon waarderen. We leefden bij daglicht dus stonden we om acht uur alweer paraat voor de wandeling door Kings Canyon. De flinke klim naar boven bracht ons een prachtig uitzicht op cirkelachtige bergen waar moeder natuur goed haar best had gedaan. Door de wind zijn deze vierkante blokken namelijk omgetoverd in slakkenhuisachtige bergmassa's. Na deze drie uur durende wandeling reden we weer vijf honderd kilometer door de outback terug naar Alice Springs. Daar besloten we de onrust weg te laten nemen door op een echte camping te gaan staan. Ook hier waren we op twee permanent bewoonde caravans na de enige bezoekers, maar dat gaf hier juist euforie! Het wassen van onze kleren, onszelf ook aan een schrobbeurt onderwerpen na vier dagen, door de picknickbank aan tafel kunnen eten en weer contact met het thuisfront te kunnen hebben.. Daar knapt een raskampeerder van op! Het vriendelijke Australische oudere echtpaar dat naast ons stond vroeg ons verbaasd wanneer we nou onze tent op gingen zetten en nodigden ons uit voor een kop thee in hun caravan. Even later zaten we zo blij als een kind te genieten van de aangeboden cake en lieten ons informeren over onze bestemming voor de laatste dag. Ook vroegen we ze de hemd van het lijf over alle verhalen die we gehoord hadden. Ze bevestigden dat je zeker rondom Alice Springs op je hoede moet zijn en niet naast de weg moet overnachten. Bang voor Dingoes hoefden we met onze lengte niet te zijn, aangezien ze meer gericht blijken te zijn op kleinere mensen. Hun kleine hond Cas bleek ook wat Dingoe instinct te hebben en op commando van zijn baasje rees hij zijn bekkie en liet het inmiddels bekende geluid horen..
Op zo'n moment besef ik weer even hoe ik geniet van de enorme gastvrijheid hier, zo heerlijk!
De laatste dag in het West MacDonnell National Park luierden we vooral. Lekker m'n blog typen, dagboek bijschrijven.. Anniek kon eindelijk haar boek erbij pakken. In alle maanden dat ik weg ben heb ik zelf maar liefst nul keer een boek gelezen (met uitzondering van de Lonely Planet), simpelweg omdat ik er niet aan toe kom. Een voornemen voor de komende maanden? Genoeg stranddagen in het vooruitzicht! Nog even en de helft van mijn reis zit er namelijk al weer op! Anniek en ik vliegen samen van Alice Springs nog terug naar Brisbane, waar we meerdere couchsurf adressen geregeld hebben. Een jongen is zelfs zo gek (of noem het sociaal) om ons 's avonds op te halen van de luchthaven! We gaan zien wie deze laatste dagen samen ons pad weer kruist en wat we weer mee gaan maken.. Nog even genieten van de zekerheid van een geweldig reismaatje. Een superteam!!