Wildlife! Magnetic Island & Great Barrier reef

Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning to dance in the rain..

Dus daar ging ik weer.. met mijn backpack gevuld met de Kroombit-ervaring richting het noorden van de oostkust. In Rockhampton vond ik via gumtree (de Australische marktplaats) een lift naar Airlie Beach. Dit zou me veel geld gaan besparen! Samen met een Franse meid en een Duitse jongen reden we een hele dag door het berglandschap. Het waren niet echt mijn type mensen, dus was ik blij om in Airlie Beach een vlotte Limburgse kamergenoot te treffen waarmee ik die avond gezellig kletsend vulde. Toevallig had zij voor de volgende ochtend dezelfde bus geboekt en dus reisden we samen tot aan Townsville. Nadat ik haar gedag had gezegd nam ik de ferry naar Magnetic Island. Dit bergachtige driehoeksvormige eiland bestaat voor meer dan de helft uit een national park, waar veel wildlife te vinden is. Ik verbleef in Koala village, een hostel met knusse bungalows waar mijn geboekte achtpersoonsdorm geupgrade werd naar een driepersoonskamer. Het voordeel hiervan was dat ik alleen met een bevriend Frans stel het knusse huisje deelde, het nadeel was dat ik minder makkelijk andere mensen kon ontmoeten. Daar had ik na een kleine week tegen mezelf praten eigenlijk wel weer behoefte aan! Ik werd echter vergezeld door rond springende wallabies in het gras en vele kaketoes en andere kleurrijke vogels die mee keken vanaf de takken van de bomen. Het hostel lag op loopafstand van Horseshoe bay, wat tijdens een stuk hardlopen een prachtig stuk verlaten strand met een super mooie zonsondergang opleverde. Hoe mooi het echter ook was, het voelde zo leeg.. Ik miste het gezelschap van iemand om me heen. Toch probeerde ik zo veel mogelijk van mijn eilandtrip te maken en dus trok ik mijn schoenen uit mijn tas om de volgende dag lekker te gaan wandelen! Hoppa, gaan met die banaan! Ik startte met de Forts wandeling, waar wilde Koala's te spotten zouden zijn maar ik blijer werd van de rond fladderende kleurrijke vlinders.. Florence-, Radical-, en Baldin Bay, overal ging ik even zitten om van de rust en het uitzicht te genieten. De ene baai was nog mooier en vrediger dan de ander. Ik kocht bij het supermarktje om de hoek van het hostel een welverdiend maar belachelijk duur toetje.. maar net toen ik het op wilde peuzelen... zat daar - roetsj – springg – een possum op mijn tafel!! Mijn toetje op te smikkelen! Aaargh! Het Australië gevoel ging wel heel ver zo! De volgende dag kocht ik een buspas en bezocht ik eerst het Hawkins Point in Picnic Bay, waar ik uitkeek over het eiland. Ik deed boodschappen in Nelly Bay en begon daardoor iets te zwaar beladen aan de wandeling naar Arcadia. Het bleek een drie uur durende klimtocht! Met flink wat kilometers in de benen vond ik het de volgende dag tijd om de ferry weer terug te nemen naar Townsville en met de bus naar Mission Beach te reizen. Een 'zeer stevige' man gehuld in korte broek en dikke laarzen showde zijn gele tanden om vriendelijk te vragen of hij naast me kon komen zitten. Oh gut, had ik weer.. Terwijl ik met man en macht de overgebleven ruimte benutte voor het vinden van een fijne zithouding hoorde ik alles aan over de geschiedenis van Townsville, wat op zich nog wel interessant was, totdat het overging naar de reden waarom de beste man werkloos was. Vol trots vertelde hij dat hij vandaag later dan zijn gebruikelijke drie uur ´s middags zou starten met het drinken van alcohol en voor ik het wist hoorde ik alles aan over zijn opmerkelijke leven waarin dronken worden en vrouwen in bikini's bekijken de hoofdrol speelt.. Toen we eindelijk Mission Beach inreden en ik al tijden deed alsof ik sliep.. greep de man me plots bij m´n been omdat er een cassowarrie aan de kant van de weg opdook. Leuk om een van de veertig gevaarlijke pauwachtige vogels te zien die dit gebied kenmerken. Had de rit naast hem toch nog iets opgeleverd! In Mission Beach had ik het hostel Jackaroo geboekt, iets verder van het dorp gelegen maar midden in het regenwoud! In de shuttle bus leerde ik allemaal leuke mensen kennen. Vooral met Petra (Oostenrijk) en Wytske (Groningen) kon ik het goed vinden. Het hostel was zo knus en gezellig, iedereen kletste met elkaar en het maakte me zo blij weer aanspraak te hebben! Ik trok er met hen op uit om op de gratis hard-olie-nodig-hebbende fietsen Mission Beach te verkennen. We maakten een wandeling door het regenwoud, zagen vele Wallabiekoppies opdoemen en fietsten naar de pier. Daar troffen we twee jongens uit het hostel die voorstelden om 's avonds in het hostel wat te gaan drinken. Gezellig! Terwijl Wytske naar Cairns doorreisde fietsten Petra en ik even verder naar de bottleshop.. Nou, viel dat even tegen! Wat een hellingen! Uitgeput kwamen we een uur later aan in het dorpje waar we nog even checkten of we niet met de shuttlebus mee terug konden. Maar omdat dat veel wachten zou betekenen waagden we het er toch maar op. Het begon al donker te worden en de regen zette zich in en verfriste onze bezwete koppies. Met vermoeide benen kwam ik met Petra op afstand achter me ein-de-lijk weer aan in het hostel. Na een lekkere douche en maaltijd deden we mee met de pubquiz en deden drankspelletjes. De volgende dag was het weer tijd voor een beetje avontuur.. Hitchhiken naar CAIRNs! Het is hier minder gangbaar dan in Nieuw Zeeland, maar het blijft een leuke mogelijkheid om locals te ontmoeten! Dus kalkte ik koeienletters op een stuk karton totdat de S er niet meer oppaste, oeps! De weg was erg rustig, maar het blijft zo grappig om te zien hoe de voorbij komende passagiers reageren! Petra en ik lachten om de verwarring die ontstond doordat we nooit begrepen of mensen voor ons stopten of gewoon afsloegen en daarom gebaarden. Toch kon het niet missen toen een man met een pick up truck voor onze neus stopte. Ik gooide mijn tas in de laadruimte en veegde alle troep van de passagiersstoel aan de kant om plaats te kunnen nemen in een vieze, geleefde auto. De man vertelde dat hij net terug was gekomen van het casino in Melbourne en ik vroeg me af bij wat voor persoon we in de auto waren gestapt. Het bleek een farmer te zijn en hij vertelde veel over de bananenplantages en het Great Barrier Reef. Hij bracht ons naar Innersville, halverwege de route. Daar staken we opnieuw aan de kant van de weg onze duim op.. al reden ze hier behoorlijk hard! Net toen we ons afvroegen of we niet beter op de parkeerplaats rond konden vragen stopte er een auto. Dit keer een geweldig vriendelijk gezicht dat ons aankeek van een man die triomfantelijk zijn autodeur openzwaaide. Deze Zwitserse man bleek elektricien en werd om de haverklap gebeld, maar vertelde tussendoor met veel plezier en Frans accent over de reden dat hij dertig jaar geleden naar Australië was verhuisd. Wat een All You Need Is Love stories kom je hier toch tegen! In Cairns aangekomen reed hij graag een extra rondje om ons kennis te laten maken met de Lagoon en wees hij ons op de vele vleermuizen die in de bomen hingen. Wat heerlijk toch dat er zulke vriendelijke mensen bestaan! Terwijl we in het Jacks hostel in Cairns incheckten merkte ik al gauw dat ik weer op een massa backpackers plek was beland. In onze broeierige benauwde kamer troffen we vele breed uitgestalde backpacks, een koelkast waar nooit al ons eten in zou passen en galmende stemmen van de gangen vulden de ruimte.. Zucht. Dan maar de straat op! We verkenden de straten van Cairns, de Lagoon en brachten een bezoek aan een van de vele reisbureaus. Om stapelgek van te worden! Iedereen die je wat aan probeert te smeren, dus ik heb het afdingen alvast mooi geoefend. Ik boekte een snorkeltrip voor vrijdag en at daarna samen met Petra en Wytske de gratis maaltijd in het hostel. Goed om geld te besparen, maar sjonge wat massaal! De volgende dag even wezen shoppen, want mijn zonnebril was gebroken. Er zijn onderhand weinig spullen in m'n tas die niet aan vervanging toe zijn! Die avond vierden we Wytskes laatste avond door te dansen in de bekende club Gilligans. Niet te lang, want de volgende ochtend moest ik vroeg uit de veren voor de snorkeltrip in het Great Barrier Reef! Het weersvooruitzicht gaf al aan dat er hoge golven verwacht zouden worden.. dus nam ik de nodige reispillen in. Ik had de enige boot geboekt met een kleine groep van max. twintig personen. Nadat het drietal gidsen ons informatie had verstrekt over wat we zouden kunnen gaan zie die dag, nam ik plaats voor op de boot. Lekker in het zonnetje, beetje deinen op de golven.. Een spetter, natte voeten, en al gauw.. kletsten hele golven weliswaar warm water over me heen, maar freezzzing in de wind! Ook begon ik al wat misselijk te worden, dus verroerde ik me niet. Na drie uur deinen kwamen we eindelijk aan bij het juiste stuk reef. Nog steeds klotsend op het water vroeg ik me af of het niet te ruig water was? Maar nee, hup, snorkel om, flippers aan en gaan! Terwijl ik me nog steeds afvroeg of we echt de haaien zouden gaan spotten die zich in het reef zouden bevinden, zag ik vele vissen in talloze kleuren, met grappige snuiten en gezichten rond zwemmend rond het mooiste koraal. Super om een kijkje te nemen in deze indrukwekkende onderwaterwereld. Ik voelde me echter steeds misselijker worden en na een uur snorkelen besloot ik de lunch over te slaan en op het trapje te zitten, waar het volgens de gids het beste vertoeven is als je je zeeziek voelt.. En maar staren naar de horizon, alles kon me even gestolen worden. Zelfs.. toen een andere vrouw haar net verorberde lunch aan de vissen voerde en ik daar door de wind van mee mocht genieten.. ai ai ai. Omdat het water zo ruig was besloten de gidsen niet naar een andere plek in het reef te gaan dus kon je als je wilde nog een keer het zelfde stuk snorkelen. Ik liet het aan me voorbij gaan en gelukkig wist een schildpad nog even een lach op mn gezicht te toveren door z'n kop boven het water uit te steken. Wachten, turen, wachten, turen.. drie uur lang.. En maar m'n gedachten proberen te verzetten. Ik was zo blij toen ik voet aan vaste wal zette! En nog, nog, nóg blijer werd ik.. toen ik mijn voet op de grond van de familie Gargan zette.. Het was me namelijk na heel veel mailverkeer gelukt om een nieuwe farm te vinden! Ongelofelijk hoe snel de tijd weer is gegaan en hoe de dagen zich hebben gevuld na Kroombit. En wát was het fijn toen deze nieuwe plek een waar paradijs voor mij bleek te zijn! ..