Fascinatie rondom een vertraagde vlucht

‘We are heading turbulence weather’.. galmde het door de intercom. Nuchtere Judith las tevreden haar boek en ik zag zo ongeveer m’n leven aan me voorbij flitsen. Brr.. vliegen is niet mijn ding. Maar welja! In Rio stond gewoon een keer wél een taxichauffeur op ons te wachten. In pak, onze tassen overnemend, de lift die voor ons werd geopend en een strakke auto die op ons wachtte. Wat nou backpackers . Na het nodige verkeer omzeild te hebben, stonden we een uur later voor de deur van een parkeergarage. Deze werd geopend en een andere man nam het over, vergezelde ons tot de lift van een hoog gebouw, toetste ‘level 5’ in en verliet ons weer met een glimlach. We keken elkaar aan, wat een begeleiding! En ja hoor, we waren de lift nog niet uit en een vriendelijke jongen kwam ons al tegemoet. We hadden blijkbaar een kamer geboekt in een appartement waar deze jongen met een oudere man samenwoonde. Aan alles was gedacht, het zag er prima uit. Het voelde alsof we zelf in Rio woonden! Met het Ipanema strand op tien minuten afstand en Copocabana beach ook vlakbij, snapten we waarom dit ‘Best Point’ heette. Top! De volgende dag liepen we eerst naar Lagoa Rodrigo de Freitas en werden we ingehaald door allerlei hardlopers. Een sportstad! We scoorden een ontbijt en werden geconfronteerd met het niet-engels-sprekende volk en waar Portugees de moedertaal is. Gelukkig is een lach in elke taal het zelfde  En die lach was wel op ons gezicht te vinden, aangezien we een heerlijke stranddag hadden gepland. Niet eens zo drukbevolkt. Misschien ook omdat we niet op het echt bestaande ‘deel voor de knappe mensen’ waren gaan liggen.. We hadden geluk, want van de drie dagen dat we hier zouden zijn bleek dit achteraf de enige met wat zon. Want toen we de volgende ochtend met de metro – bus – en taxi hadden gereisd om het bekende Christus beeld te bezichtigen, hadden we poncho’s nodig om ons tegen de regen te beschermen. Een flink wolkendek benam ons het uitzicht over Rio de Janeiro. Ondanks dat het Christus beeld 38 meter hoog is, werd ons gewaarschuwd bij de ticketverkoop dat we niks zouden zien. Maar dit konden we toch niet aan ons voorbij laten gaan? We besloten later terug te keren, al hadden we onze taxitickets ingeleverd. Deze waren echter in een minuut gratis geregeld, want ook hier waren we al opgevallen en was dit met een lach zo gepiept. Prima! We bezochten Copocabana beach en zagen gespierde mannen in korte broekjes volleyballen. Iek. De zandsculpturen waren wel leuk, knap hoe gedetailleerd men dit kan maken. De ringen van de Olympische Spelen kleurden als zand. Het zou leuk zijn als deze in 2016 in Rio plaatsvinden om dan plaatsen te kunnen herkennen. Maar hiervoor hadden we toch echt even wat uitzicht over de stad nodig! Dus, na het zien van de Lapa steps, dat in een volkswijk lag wat gelijk anders deed aanvoelen dan de rijkere buurten, lieten we ons dit keer niet weerhouden om het Christus beeld te bezichtigen. Ik negeerde alle mensen die op de grond lagen om foto’s te maken en genoot van de schemering die inzette en de talloze lichten die in de stad aangingen. Na het scoren van Havaiana’s, was het toch echt tijd voor de laatste avond. We aten heerlijke tapas en dronken de lekkerste witbiertjes en concludeerden dat het een topreis is geweest! Veel gezien, veel gedaan, maar vooral heel erg genoten. Omdat we beiden de volgende dag ’s avonds een andere vlucht hadden, vermaakten we ons door wat hippie-stalletje te bezoeken op het strand. Nog een laatste heerlijke douche in het hostel en tijd om te gaan! Beiden moesten we inchecken in een andere terminal, dus voor de douane nog even een knuffel, tot in Nederland! Ik wenste Judith veel succes met haar lange vlucht, want ze zou maar liefst dertien uur later aankomen. Bleek dat even niet zo te zijn! Terwijl ik plaatsnam op een van de vele stoelen, waarvan ik me afvroeg hoeveel billen die al van dichtbij hebben gezien.. keek ik op. Een meisje, met Braziliaans uiterlijk, kauwde hevig op haar veel-te-krakende chips. Even later bleken we beiden van stoel te zijn gewisseld, grappig hoe iedereen zich in al die uren enkele keren verplaatst. Ze zat tegenover me, tekende wat in haar tekenblok. Ook ik vulde mijn tijd. Tijd die vrijwel niet lijkt te bestaan, in een leven waarin je niks hoeft. Behalve wachten. Waar ik normaal nooit tijd vind om een dagboek bij te houden, of een boek te lezen, lukt het me hier dagelijks. Geen computers, telefoons die me afleiden. Niet eens keuzestress over wat ik aan moet. Eten omdat je honger hebt, niet omdat je thuis komt van het werk. Het heerlijke gevoel dat me overkomt wat reizen heet. Toch kon ik ook verlangen naar huis. Zoveel moois gezien en hier nog lang van nagenieten. Ik zag op tegen de vlucht. Het regende hard. Zo hard, dat de landingsbanen net een rivier vormden. Het was inmiddels 20:00uur. De mensen die al drie kwartier van te voren een rij waren gevormd om te boarden, stonden nog steeds vastberaden hun plek te vertegenwoordigen. Typisch toch altijd, zulke dingen. Op het bord kwam de mededeling dat we een uur vertraging zouden hebben. Prima, dan duurde mijn tussenstop tenminste wat korter! En vliegen met die regen leek me toch niks. ‘Minimum delay 2h’.. Ook vertrokken er ook gewoon andere vliegtuigen om ons heen. Was er wat anders aan de hand? De crew van het vliegtuig deed met man en macht hun best om de inmiddels gefrustreerde passagiers van informatie te voorzien. Doordat ze dit in het Portugees deden, snapte ik er weinig van. Het voelde aan als gebakken lucht. Ik las aan de gezichten af dat het nog wel even kon gaan duren. Ik kwam ik er achter dat ik niet de enige Nederlandse was en vroeg aan het echtpaar wat ze hadden opgevangen. Het vliegtuig bleek technische mankementen te hebben, die ze wilden repareren. Tot 1 uur ’s nachts mocht de crew nog vliegen, anders werd het morgen.. Mensen begonnen onrustig te worden, sommigen namen schreeuwtonen aan en zelfs de politie moest er bij komen. Een man in rolstoel was al enkele uren enkele centimeters van zijn plek gereden om hem wat ‘beweging’ te gunnen. We bleken zelfs een prostituee aan boord te hebben, die met haar lippen getuit mannen gezelschap hield die wel van een borreltje hielden. Inmiddels zat Judith al hoog in de lucht en was het middernacht geworden. Na een laatste vorm van hoop dat we de lucht nog zouden halen, werd er dan uiteindelijk toch medegedeeld dat we de nacht in een hotel zouden moeten doorbrengen. Er is speciaal voor dit soort momenten een hotel gebouwd vlakbij het vliegveld. Daar sta je dan. Gelukkig wel met bagage, maar met 350 man die allemaal een taxi moeten hebben naar het hotel. Mensen die zich druk maken. Oudjes die geen voorrang krijgen, mensen die zich daar niet om bekommeren, mensen die dat wel doen.. Ik keek naast me en zag het Braziliaanse meisje, dat ik zo had zitten afkeuren vanwege haar chipsgeluiden. Ze bleek Jesscia te heten en was heel vriendelijk en had als enige (bleek later) dezelfde bestemming als ik: Amsterdam. Doordat ze Portugees was, kon ze mooi een beetje dienen als gids door de crew om informatie te vragen. Uiteindelijk kwamen we om half twee aan in het hotel. Ook daar een lange rij aan mensen, die zich allen maar naar de situatie moesten vormen. Ik voelde me terecht gekomen in ‘Lost’. Normaal leer je je medepassagiers in een vliegtuig niet kennen, maar bijzonder wat zo’n situatie kan doen. Ik was zo blij toen ik uiteindelijk een kamer toegewezen kreeg. Achter mij had de rest van de rij te horen gekregen dat ze om half drie ’s nachts nog van hotel moesten veranderen, omdat deze inmiddels vol zat.. Ik keek mijn kamer rond, zo, dit was wel het meest luxe van de afgelopen weken! Er was weinig informatie. Behalve dat er ontbijtbuffet en lunch zou worden verzorgd. De volgende ochtend bleek er niemand meer van de luchtvaartmaatschappij Iberia te zijn. Geen informatie, puur afwachten dus. Ik ontbeet met twee vlotte Duitse meiden en Jessica en bracht mijn tijd wat door achter een computer. Dit samenzijn zonder duidelijkheid leverde een waar schouwspel op. De Nederlanders brachten een bezoek aan de luchthaven, om weer terug te keren en mij verslag te doen van het feit dat ze geen steek waren opgeschoten. Anderen probeerden elk half uur vragen te stellen aan de hotelmedewerkers, om maar naar iets van zekerheid te grijpen. Tickets werden geboekt om toch nog op tijd op belangrijke meetingen te zijn. Mensen ontmoeten elkaar, gaven informatie door. Hoe stom het eindeloos wachten ook was, ik vond het fascinerend. Anders had ik nooit geweten dat de chips krakende Jessica mij tijdens het wachten bleek te hebben getekend en had ik niet de verbazing gekend bij het zien lopen van de man in de rolstoel in het hotel.. Vierentwintig uur later waren we met elkaar op weg naar Madrid. Ieder weer zijn eigen weg. Op mijn weg stond een hele lieve krullenbol me op te wachten. Happy home!