Gili Air, amazing beachparty's and.. back to home!

“A travel journey can change the way you see yourself, the world, and the people around you. It's about getting something out of the journey itself, rather than worrying about how fast you can get to your destination; what's the hurry? A roadtrip is a philosophy of life, a way of learning about yourself, an experience, a way to test yourself, a way to grow up.. it has endles possibilities!”

A journey of a thousand miles begins with a single step..
Het boek is gelezen. De inhoud van mijn reis is bekend, geleefd en ondervonden. In mijn laatste week bleek er nog sprake te zijn van een verrdassend einde. Mede door het paradijselijke Gili Air voelde ik me eindelijk echt in m'n nopjes in Indonesië. Wel moesten we er wat voor over hebben om een goede accommodatie te vinden.. Na de twee uur durende boot trip zwoegden we twee uur lang in de hete zon, om uiteindelijk na het bezichtigen van vele kamers onze backpack met een plof te laten vallen in een kneuterig, schoon huisje met rieten dak en.. een frisse 'echte' handdoek! Het vakantiegevoel werd extra van kracht door de chille sfeer op het eiland. Geen verkeer, alleen pony en wagen. En, oh ja. Ook af en toe een ijscoman die langs fietst. Tringelingeling! Het was extra rustig door de Ramadan die plaatsvond. Ik vond het heerlijk om even uit het drukke Bali te ontsnappen. Ontbijt met uitzicht op de azuurblauwe zee, witte zandstranden en af en toe een bootje dat voorbij komt varen. Het ruisen van de zee, hanengekraai en kitten gemiauw vulde onze oren. Hanen worden soms in een rieten tas gevouwen om te vervoeren.. ongelooflijk! Naast het heerlijke zonnebaden waarmee we de dagen vulden, zocht ik de zen modus nog meer op door in het yogacentrum een yoga- en een meditatieles te volgen. De serene sfeer, harmonie en kalmte daalde helemaal op me neer. Zzzenn.. Al werd ik 's avonds weer scherp gesteld door de obers die bij het vragen naar de menukaart reageerden met een enthousiaste 'ticket to the moon' aanbeveling en bij het vragen van de rekening met een joint aan kwamen zetten. Na vier dagen bakken lieten we ons weer op de hots en klots speedboot meevoeren terug naar Bali; Padangbai. Hier bezochten we het schattige strandje Blue Lagoon. Verder viel er weinig te beleven dus reisden we de volgende dag door naar Uluwatu. Daarvoor boekten we eerst de shuttle bus naar Kuta. Zo.. Die werd even volgeladen! De backpacks werden opgestapeld op de passagierstoelen en de passagiers zelf kregen de overgebleven ruimte.. echter weer een ervaring rijker! Vanuit Kuta namen we een taxi naar Impossible beach. Nou, de naam maakte zichzelf waar. Onze taxichauffeur kon geen woord Engels en nadat we ons al een uur opvraten door zijn hallebabbegezwengel, reed hij alsmaar verkeerd terwijl de teller doorliep om ons vervolgens bij het verkeerde strand af te zetten. We snapten zelf ook niet helemaal waar we waren, en daalden de flinke trappen met uitzicht op Padang Padang Beach (bleek later) maar af naar beneden. Dit leverde weliswaar accommodatie op, maar veel meer dan een bed was het niet. Een gezamenlijk douche, omgeven met muren tot borsthoogte, een toilet zonder slot en toiletpapier, wel de aanwezigheid van krioelende mieren.. Ook dit went! Het was leuk om Bali door surfers ogen te bekijken, door veel surfers 's middags op de golven te spotten en 's avonds te spreken tijdens het strandfeest dat werd gehouden. Omgeven door rotsblokken, de golven hoorbaar en het strand verlicht door de bijna volle maan.. Echt geweldig! Iedereen ging helemaal los op de reggae live muziek terwijl we de nodige Bintang biertjes nuttigden. Een superchille vibe, layback sfeer.. wat genieten! Grappig hoe veel Australiërs, Zuid Afrikanen en Zuid Amerikanen hier bijeenkomen.. overal waar ter wereld maar gesurft wordt! Surfen is voor hen wat fietsen voor ons is.. al moet ik zeggen dat ik niet zo verslaafd ben aan fietsen als zij aan het surfen. De volgende dag zouden we zelf onze surf kunsten gaan vertonen, maar we werden overvallen door een enorme kater. Dus besloten we dit nog even een dagje uit te stellen en het Bali-gevoel compleet te maken door een scooter te huren. Toch nog! Zo konden we mooi naar Uluwatu rijden! Kathrin achterop, ik aan het stuur. Vrroem.. Even wennen, maar al gauw had ik de smaak te pakken en genoot ik van het optrekkende geluid en het gevoel van vrijheid. We vulden onze brandstof bij voor nog geen euro en reden verder.. Maar ondanks dat we netjes zoals zo ongeveer altijd op elke hoek de weg hadden gevraagd, bleken we toch weer eens te ver te zijn gereden. Prima, dan keren we toch even om? Ai.. was het maar zo. Hati hati! De scooter had moeite (externe attributie) om de draai te maken en de weg weer op te komen, wat resulteerde in een kort zweefmoment en hopeloze pogingen naar links en rechts van mij om de scooter te handhaven. De grond kwam echter op me af en met een smak kwam ik op de grond terecht, met Kathrin achter me neerploffend. Auw!! Terwijl Kathrin er met twee schrammetjes van af kwam, keek ik naar open plekken op mijn knie, voet en elleboog. Ook mijn heup en schouder hadden het te verduren.. Terwijl we in het gras naast de weg zaten bij te komen was een voorbijgaande man zo attent om verzorgingsspullen voor me op te halen. Dus zat ik even later met de tanden op elkaar geklemd m'n wonden te verzorgen. Wat een tegenvaller! Mijn euforische stemming van de laatste week was compleet weg, toen ik na een slapeloze nacht echt niet het lichaam van een surfheld bleek te hebben.. Want wat had ik graag nog even op mijn laatste dag op de plank willen staan! Het leek wel alsof ik in plaats van zes maanden zestig jaren op reis was geweest, want als een oude oma vierde ik mijn laatste avond. Kathrin en ik gingen heerlijk uit eten in een 'luxe' hotel. Oké, we gingen elke dag uit eten.. en eigenlijk aten we de dag ervoor ook al in dit hotel.. maar toch.. was het leuk om terug te kijken op ons gedeelde Bali-avontuur! Het vierentwintig uur samen zijn met – wat eerst nog een wildvreemde was – is voor zowel mij als Kathrin erg leerzaam geweest. Het was niet altijd makkelijk, maar we leerden ons aan elkaar aan te passen wat lukte door de open sfeer die we creëerden. Blij met onze Bali memories gingen we op naar de.. Full moon party!! Wederom op de prachtige strandlocatie waar ik mijn ogen uitkeek hoe iedereen helemaal los ging. Zelf genoot ik ook van mijn brokkenpilotendans. De volle maan schitterde over de mensen die het leven vierden..
En nu.. is het dan zo ver. Na een korte nacht en het inslaan van de laatste souvenirs in het hectische Kuta heb ik het vliegtuig genomen.. Ik ben onderweg naar Nederland! Na het dagelijks leven uit een tas, uit mijn comfort zone gestapt te zijn en mijn klungelige Engels verbeterd te hebben, duizenden kilometers afgelegd te hebben in auto's, treinen, metro's, trucks, bussen, vliegtuigen, fietsen en dus ook een scooter.., totaal gewend te zijn geraakt aan het links rijden.. mijn slaapkamer gedeeld te hebben met honderden anderen, bijna altijd vierentwintig uur per dag omgegeven te zijn geweest door mensen, het gezien hebben van kangoeroes, koala's, cassowaries en zelfs krokodillen, meer dan negentig procent van de tijd buiten geleefd te hebben, geld alleen afgeschreven te hebben zien worden van mijn rekening (op de vijf euro voor een ijsje van Wies na dan), het hebben bewonderd van tientallen stranden en talloze adembenemende landschappen, mijn weg heb weten te vinden in de Pack and Save, Coles en minimarkets, na het bestuderen van vele, vele kaarten en zeer vaak de weg gevraagd te hebben.. Is het weer tijd om niet meer elke dag over mijn slaapplek te hoeven nadenken. Wat heb ik veel geleerd van deze zes intense maanden. Het genieten van het onbestemde, de ultieme vrijheid, met als tegenhanger soms een eenzaam gevoel door de ongrijpbaarheid. Wat heb ik het reisleven inspirerend gevonden. Het gaf zoveel ruimte voor impulsiviteit. Het gaf me energie, maar het putte me soms ook helemaal uit. Wat was het indrukwekkend. Een woord waar je snel overheen leest, maar van grote inhoud is. Indrukken die op foto's vastgelegd lijken te zijn, maar voor mij als een lang film aanvoelt. Een onvergetelijke film. Door de ervaringen aan de andere kant van de wereld, maar bovenal alles na acht maart. Het overlijden van Afke. Dit maakte mijn reis ontroerender dan ik ooit had gedacht. Mijn gedachten zijn vaak, heel vaak, naar haar uit gegaan. Ik zocht een praktische manier om er bij stil te staan door kleurrijke vlinders met mijn camera te 'vangen'.. en nam haar woorden om te genieten van het leven met me mee. Haar woorden dat je alleen spijt kunt hebben van dingen die je niet hebt gedaan, hebben ervoor gezorgd dat ik vaker uit mijn comfort zone ben gestapt. Ze wist hoe kwetsbaar we zijn.. en hoe belangrijk het is om je dromen te leven. Ondanks dat mijn backpack uitpuilt van alles wat ik heb meegemaakt, heb ik nog ruimte gevonden om met nieuwe dromen thuis te komen. Nieuwe dromen, die klaar zijn om uitgepakt te worden. Maar nu eerst.. met een voldaan gevoel naar Nederland. Ik heb er uit gehaald wat er in zat. Gezien wat ik wilde zien, gevoeld wat ik wilde voelen. Ultieme vrijheid. Vele mensen leren kennen die door hun normen en waarden mij leerden hoe ik zelf in het leven sta. De wereld die zo groot is en uit zoveel mensen bestaat, dat het toch super is als je mag zijn wie je wil zijn. Met als grootste besef de waardering van een thuis, het straks weer kunnen omarmen van de warmte van familie en vrienden. Hoe mooi is dat. Kostbaar, maar niet te koop. Home is where the heart is.

Bedankt dat ik mijn reis met jullie heb mogen delen! Ik genoot van het herbeleven van mijn reis door het op papier te zetten en kijk uit naar het weerzien van iedereen. Mag ik tot slot dan voor de allerlaatste keer jullie aandacht nog heel even vangen voor onderstaand gedicht? Ik kwam het tegen tijdens mijn reis en vind het prachtig!

Veel liefs en tot in kaasland!


Slow dance

Have you ever watched kids on a merry go-round?
Or listened to the train slapping on the ground?
Ever followed a butterfly's erratic flight?
Or gazed at the sun into the fading night?
You better slow down, don't dance so fast.
Time is short, the music won't last.

Do you run through each day on the fly?
When you ask 'how are you', do you hear the reply?
When the day is done, do you lie in your bed with the next hundred chores running through your head?
You'd better slow down, don't dance so fast.
Time is short, the music won't last.

Ever told your child, we'll do it tomorrow and in your haste, not see his/her sorrow?
Ever lost touch and let a good firendship die, because you never had time to call and say, 'Hi'.
You'd better slow dance, don't dance so fast.
Time is short, the music won't last.

When you run so fast to get somewhere, you miss half the fun of getting there.
When you worry and hurry through your day, it's like an unopened gift.. thrown away.
Life is not a race.
Do take it slower.
Hear the music before the song is over.