Sandboarding, surfing, yoga.. and back to reality

Dream with your eyes open..

De laatste dag in de hoofdstad van Nieuw Zeeland bezochten Misha en ik het uitkijkpunt over Wellington, waar meerdere opnames voor the Lord of the Rings waren opgenomen. Ondanks alle animatie mogelijkheden tegenwoordig zijn de indrukwekkendste beelden in deze films de aarde zelf.. De daarop volgende dag bracht de Bob Marley lookalike driver ons van Wellington naar het dichtbevolkte Auckland. De tien bus uren schudden Misha, ik en Jouri van ons af door het Chinese nieuwe jaar in te luiden, wat in het nabijgelegen park werd gevierd. Een lantaarn festival vol Aziatische eettentjes, muziek en knallend vuurwerk rondom the tower bridge. Een leuke kennismaking met de grootste stad van Nieuw Zeeland, waar een derde van de bevolking woont. Helaas betekende dit ook het laatste wat ik met Misha ondernam. Vol genoegen en verrast vond ik de volgende ochtend een briefje in mijn tas, met mooie woorden over onze samen gemaakte herinneringen. Hoe mijn backpack zich ook vult en de bladzijdes vol zullen raken, de herinneringen aan deze geweldige tijd zullen in ieders gedachten en land voortleven. Na het lezen van deze mooie woorden vertrok ik vroeg in een kleinere uitvoering van de Stray bus richting de Bay of Islands om weer alleen op pad te gaan. En ook hier bleek weer.. als backpacker ben je nooit alleen. Na twee minuten kwam Anne naast me zitten en als snel bleek dat ze ook Nederlands was. Niet veel later mengde Lisa zich met haar zachte G zich in ons gesprek en voor ik het wist was ik weer in een nieuw reisgezelschap beland. We kwamen aan in Paihia, waar het eindelijk na alle hikes op het Zuidereiland tijd was voor luieren op het strand! Na gezellig met Anne en Lisa te hebben gekokkereld doken we ons bed in, om om 05:00 am opgeschrikt te worden door een gierend brandalarm. Een half uur volgde waarin we buiten de pyjama's van heel het reisgezelschap in het Base hostel konden checken. Toen het geluid eindelijk gestopt was, werd er verteld dat iemand een sigaret in zijn dorm bleek te hebben opgestoken.. Slaperig stapten we twee uur later in de bus voor een trip naar het meest noordelijkste deel van NZ: Cape Reinga. We keken uit over een schitterend landschap waar een witte vuurtoren tevoorschijn kwam die op 164 meter boven de zeespiegel is neergezet. Vanuit hier bekeek ik hoe de Tasman zee in botsing komt met de Pacific Ocean, wat zich uit in spectaculaire stroomkolken. Na een lunch op een nabijgelegen strand, reden we naar Te Paki Duinen om te gaan sandboarden, hoe vet!! Een hele klim naar boven (vooral als je als enige dame drie keer gaat, moet even gezegd worden), maar wat waanzinnig tof om naar beneden te roetsjen! De zon nog weerkaatsend in m'n ogen, plakkerig van al het zand, maar weer opgeladen reden we vervolgens over het strand (!) naar Mangonui om de lekkerste Chips zonder Fish van NZ te verorberen. Die nacht werden we tijdens het verwerken van al deze indrukken weer gestoord door het brandalarm, dit maal 'slechts' enkele seconden. Tijd om van hostel te veranderen! Dat kwam goed uit, want ik bleef namelijk nog een exra dag in Paihia. Nadat ik met Anne en Lisa een wandeling naar de Haruru Falls had gemaakt zwaaide uit ik hen uit en checkte ik in aan de overkant van de weg bij het hostel 'Mousetrap'. Heerlijk om even bij te komen van alle reisindrukken. Ik merk dat de vermoeidheid van het reizen wat begint te borrelen. Het is een dagelijkse work out, doordat je er zoveel energie in moet stoppen om mensen te leren kennen. Het voelt als een verjaardag, waarbij je zelfs de jarige job niet kent. Uiteindelijk denk je 'wat een leuke dag was dit zeg', maar de volgende dag is er weer iemand anders jarig! Ik besloot deze verjaardagmodus even te omzeilen en nam een fiets mee van het hostel en ging op pad. Helmpje op en richting het bos van Paihia.. waar ik er al snel achterkwam dat het van de zotte zou zijn om deze bergroute te gaan fietsen. Te midden op een uitkijkpunt schreef ik daarom mijn vorige blog en werd ik vervolgens tijdens mijn lunch vergezeld door een paar nieuwsgierige meeuwen. Als backpacker ben je echt nooit alleen.. Na een nacht in Auckland voegde ik me weer bij enkele reisgenoten en samen met hen (Barbara, Anne en de vrolijke Duitser Andreas) vertrok ik richting Hahei. We brachten een paar uur door op het Coromomandel Hot Water Beach, gelegen aan een vulkanische kustlijn. Met een schep en voorzichtig met de handen creëerden we een eigen privé-spa. Vervolgens wandelden we naar de Cathedral Cove. Indrukwekkend en zo prachtig mooi. Die avond smulde ik van de vegetarische worstjes en gezelligheid tijdens de groepsbarbeque. We verbleven in een leuke gezellige cabin, maar met echter heel beperkte ruimte, dus het was prima om de daarop volgende dag te vertrekken richting Raglan. Via Julia, die ik op het Zuidereiland had ontmoet, had ik advies ingewonnen over het Noordereiland en daarom had ik maar liefst zes nachten in Raglan geboekt. De eerste nacht boekte ik samen met alle strayreizigers het hostel in het regenwoud. Samen met Anne, Merel en Leonie chillden we op ons balkon, inclusief hangmat en uitzicht op de zee. Team Holland was geboren! Heerlijk om het relaxte gevoel echt te kunnen grijpen en door het Nederlands weer eens echt goed te kunnen lachen. Na het ontdekken van gloei wormen in de bomen en kakkerlakken in ons knusse kamertje, was ik blij om samen met deze leuke vlotte meiden naar het Backpackers Raglan hostel te gaan, wat Julia had aangeraden. Een walhalla! Vriendelijke eigenaren, een gezamenlijke binnenplaats vol hangmatten en een hot tub, kajaks, vele surfplanken en rondslingerende gitaren.. Ik voelde me meteen thuis en besloot met de meiden een kajak tocht te gaan maken, richting Pancake Rocks waar we volgens de maffe hostel eigenaar Tim doorheen zouden kunnen kajakken. Team Holland in aantocht! 'Oh, daar passen we wel door heen'... veel gestuntel, gier geluiden van het lachen en claustrofobische gevoelens later hadden Merel en ik ons door de smalste grotten gewaand. Anne en Leonie keken verbaasd toe hoe we ons toch elke keer weer lieten uitdagen tot deze maffe taferelen. In een korte tijd vormden we met z'n vieren een enorm ontspannen groep meiden waarin veel ruimte was voor elkaar. Het was dan ook heerlijk om met onze vlechten in het haar de volgende dag te beginnen.. wetsuit aan, board onder mijn arm.. en samen met de meiden vele pogingen doen om de golven van de zee te pakken... SURFEN! Eindelijk!! Daar heb ik lang naar uitgekeken. Al voel ik me soms zelf de houten plank in het water, ik ben enorm gelukkig tijdens het uitoefenen van deze watersport. Het is voor mij een van de beste manieren om te ontspannen! Helemaal ontspannen werd ik toen we 's middags een twee uur durende yoga les volgden in ons hostel, waar we alle spieren voelden en lichte snurk geluiden de ontspanning weergaven aan het einde van de les. Helaas reisden de Nederlandse meiden de volgende dag weer verder, maar ik bleef niet alleen achter. Julia had namelijk besloten opnieuw een week in Raglan te boeken! Samen met haar en onder andere Benny en Anna genoot ik de drie daarop volgende dagen van de ritmische golven van de zee, de trotsheid van het staan op een 7^2 board, verwarmd worden door de hot tub bij aankomst in het hostel, de muziek in de gezellige keuken tijdens het koken 's avonds, het gelach om de bananen pannenkoeken en om de verschillende dier geluiden die elk land blijkt te hebben, maar vooral.. de chillheid die er heerste. Na de laatste avond wat op een gitaar gepingeld te hebben pakte ik met tegenzin mijn tas voor de volgende dag. Want door weer met Stray verder te reizen kwam ik meteen weer in de drukte en het groepsgevoel, waarbij ik me ook nog eens verbaasde over de onredelijkheid van de buschauffeur tegen de strayreizigers, waar ik natuurlijk weer wat van moest zeggen. Een culterele avond stond op de planning nabij de plaats Rotorua. Hier maakten we kennis met echte Māori's. Veertien procent van de bevolking hier is Māori, die je onder andere herkent aan hun gezichtstatoeages (Ta Moko). Interessant om meer over de geschiedenis te weten te komen. De Maori's kennen veel verschillende mythen, waarin vaak hun voorvaderen de hoofdrol spelen. Deze voorvaderen zijn voor de Maori's hun goden, die zij op verschillende wijzen aanbidden. We werden geacht onze slippers uit te doen om de negatieve energie van het gras rondom het Maori huis waar een familielid was overleden niet mee te nemen naar binnen. In het huis wachtten twee zingende en speech houdende Māori's op ons, die ik als vrouw toezag vanaf een matras en de mannen vanaf een stoel. Vervolgens leerden we de officiële begroeting van de Maori's; de zogenaamde Hongi. Naast het geven van een hand worden de neuzen twee keer zacht tegen elkaar aan gedrukt. Bijzonder om dit te doen met deze vreemdelingen. Het kleine meisje dat me ook op deze manier begroette riep uit; 'nice earrings'.., wat een glimlach op m'n gezicht toverde. Wat zijn kinderen toch oprecht! Door de uitwisseling van deze fysieke begroeting, werden we niet langer beschouwd als een bezoeker, maar als een van de mensen van het land. Na een Maori diner brachten we een bezoek aan 's werelds hoogste waterval om door heen te kunnen raften. Bij terugkomst kregen we thee met fruit en koek, waarna we richting de theaterzaal liepen die ik uiteraard al even had verkend met een van de twee kleine rond huppelende meisjes door haar op mijn nek te nemen en als een paard rond te huppelen. Ik luisterde aandachtig naar de Maori liederen en zocht naar de grens tussen toeristische attractie en cultureel hoogtepunt.Vervolgens werden de mannen uit onze groep apart genomen om de Haka te leren, de dans die symbool staat voor Nieuw Zeeland. Wij als dames kregen ook een dans ingestudeerd en wonnen uiteraard de strijd om de afwas ;). Matrassen werden in het Maori huis neergelegd en tussen de foto's van overleden familieleden brachten we met zo'n dertig personen de nacht daar door. De dag er na stond een trip naar de oostkust op de planning. Met veel blijheid namen Kim en ik afscheid van de onaardige buschauffeur. Met de veel vriendelijkere Tim vertrokken we met een nieuwe onbekende groep in een kleine bus richting Gisborne. Op naar mooie stranden en zonsopgangen. Op naar verder leven in deze onbezorgdheid. Maar daar, waar mijn droom door leek te willen rijden.. stond de wereld opeens stil..

Een what's app bericht van Wies, met daarop volgend een telefoontje, dat alles zou veranderen. Haar lieve zus Afke, doodgeschoten in Ghana. Ghaha, wat het land van haar dromen had moeten zijn. De telefoon ontvangst die voor de daarop volgende uren weg viel en de tranen die over m'n wangen biggelden.. Terwijl we de dag ervoor nog met z'n drieën in onze groepsapp onze reis gevoelens deelden, is de leegte die ze achterlaat nu al enorm. Onwerkelijk, oneerlijk en intens verdrietig. De bergen, de zee, het strand, alles is opeens maar relatief. Het land wat mijn zintuigen maximaal wist te prikkelen, raakt me niet meer. De woorden die Afke me toe appte op de dag van mijn vertrek: “Onthoud goed: Je kunt alleen maar spijt hebben van dingen die je niet hebt gedaan.”
En zo is het. De zwarte bladzijde in mijn boek kleurt van herinneringen aan deze wereldmeid.

Ik laat over twee uur de aardbol opnieuw onder me door glijden. Er is maar een plek waar ik nu hoor te zijn en dat is bij Wies en haar familie. Ik neem Afke's woorden met me mee en boek een nieuw ticket naar Australië. Leef elke dag, want het kan zo maar eens je laatste zijn..