Fingers crossed, thumbs up!
Blijf op de hoogte en volg Ellen
28 Februari 2013 | Nieuw Zeeland, Wellington
Dance like no one is watching.. Een van de vele poëtische zinnen die ik tegenkom in Nieuw Zeeland en me doet herinneren aan hilarische buuffestijnen. Ik neem in gedachten iedereen thuis een beetje mee op reis.. Ik word blij van de leuke tips en reacties op mijn reisverslagen, de kaartjes die ik mag openen op z'n tijd, de veertjes die overal opduikelen als symbool van NZ, de surfplank waar ik binnenkort weer op sta.. Na vijf weken op reis te zijn kijk ik nu al terug op veel intensieve en tegelijkertijd korte contacten. Het reis gevoel neemt steeds meer de overhand; in het moment leven en uren aan niks kunnen denken.
De komende vier weken ga ik het Noordereiland bereizen. Terwijl ik morgen ga sandboarden in het meest noordelijke deel van Nieuw Zeeland, is het nog maar anderhalve week geleden dat ik het zuidelijke deel bereisde. Na Queenstown reisde ik met Julia en Ina met de Straybus naar de bekendste fjord Milford Sound, waar we ons op een boot lieten meevoeren over donkere wateren langs rotsachtige bergen, waar regenwolken voor ons weg leken te wandelen. Ik leerde Marleen (Duits) kennen en het klikte meteen door het feit dat we ons beiden afvroegen hoe de anderen toch aan die zeehonden op hun fotocamera kwamen.. Op de terugtocht waren de zoogdieren echter niet te missen en passeerden we een zeven meter hoge waterval, waarvan het water op spatte. We overnachtten in Gunn's camp, waar enkele cabins naast een rivier waren geplaatst en de stroom om tien uur 's avonds werd afgesloten. Met vele beten van zandvlooien als souvenir kwamen we de volgende morgen aan in Invercargill, waar de gitaarsessies van een paar Nederlandse jongens de grijze stad wat deden doen opleven. Bij terugkomst in Queenstown nam ik afscheid van Julia en Ina, omdat ik nog twee dagen in Queenstown besloot te blijven. Ik wilde nog graag de wandeling maken naar de Skyline, wat ik samen met Marleen de volgende dag ondernam. In deze adventure city is het een komen en .. blijven van backpackers en komen veel reisgenoten weer samen. Zo genoot ik samen met o.a. Jena en Ilse (die elkaar onderling ook hadden leren kennen) van het lekkerste schepijs van Queenstown en kwam ik onderweg Belle en Anjuli weer tegen. Ondanks dat het tof voelt om veel contacten in een stad te hebben, kom ik er achter dat ik het meest geniet van een goed gesprek en minder oppervlakkige contacten. Ik vond het dan ook geweldig om samen met Marleen zittend in een boom aan de rand van het meer van Queenstown bij zonsondergang te genieten van een goed gesprek, terwijl we rode wijn dronken uit stiekemuithethostelmeegebrachtkopjes. Even later voegden we ons bij de reisgenoten die Marleen had leren kennen en de avond werd vervolgd in de Cowboys bar, waar ik draaiend op westernzadels genoot van de grote pullen bier. Na de nodige dansparades in Winnies was het helaas tijd om Marleen gedag te zeggen. In het donker schijnend met mijn telefoon zocht ik mijn bed op in mijn dorm, om daar na slechts drie uur slaap weer uit te komen. Even later zat ik met een kater na te bommelen in de bus, om naar Mount Cook af te reizen. Op drie personen na (Alex, Misha en Poppy) was het weer een bus vol nieuwe reizigers. Met z'n allen maakten we na aankomst een drie uur durende wandeltocht richting deze prachtige gletjser. Dit bracht ons tot een meer vol gletserwater van honderd jaar oud waarin ijsbrokken lagen. Samen met Misha sliep ik die avond in een dorm in een prachtig hostel, met uitzicht op de bergen. De volgende dag ontdekte ik tijdens een wandeling in Rangitata dé manier om vele ogen op je gericht te krijgen: Loop op honderd meter afstand van een veld vol rendieren en met behulp van al hun zintuigen hebben ze je direct in de gaten, waarbij ze vervolgens hun naam waarmaken. Deze wandeling in hobbitland zette zich voort om bij een turkois blauwe rivier uit te komen. Wauw, en of we die vonden! Een hele, hele frisse duik in het gletjserwater wachtte op ons, wat zeer verkoelend was op deze zonnige zomerdag. Het weer is hier echter zeer onvoorspelbaar, wat de volgende ochtend wel bleek. Samen met Misha had ik die nacht namelijk in haar tent gekampeerd, vol lakens die we vanuit het hostel hadden meegenomen, om het slapen zonder kampeerspullen wat comfortabeler te maken. Om zes uur ging onze wekker en hoorden we de regen op ons tentdoek druppelen. Nat maar bepakt reden we een uur later met de Straybus verder.. richting Christchurch. Omdat ik dit deel al eerder heb gereisd, was het maar de vraag of ik met de bus mee kon.. maar nadat ik mijn Lonely Planet weer tevoorschijn had getoverd om te lezen hoe het openbaar vervoer richting het noorden werkte, was ik blij verrast door mee naar Kaikoura te kunnen. Daar boekte ik een dorm met o.a. Misha, Poppy, Amanda en Celine en maakten we een wandeling naar de rotsen met zeehonden door het dit keer regenachtige Kaikoura. Het is leuk om opnieuw het zelfde stuk met andere reisgenoten te bereizen. Leuk om te voelen dat mijn backpack al aardig gevuld begint te raken, door het beantwoorden van de vragen van de net startende reisgenoten, hen de weg naar de I-site te wijzen en over het reilen en zeilen van de Stray bus te kunnen vertellen. Dat ik mijn best moet doen om te beseffen wat ik eerst nog niet wist en deed, zegt genoeg. Inmiddels weet ik dat ik niet moet vergeten de stopcontacten aan te klikken, kan ik halfslapend mijn ochtendritueel uitvoeren bestaande uit het vinden van mijn oordopjes en mijn backpack pakken in het donker en kijk ik er niet meer van op als er een kakkerlak tussen mijn voeten door loopt te paraderen. Mijn engels gaat per dag vooruit en ik weet inmiddels dat 'half eight' niet altijd half acht betekent. Ik raak gewend aan de vele gezichten die er op een dag voorbij komen en stel mijn reis voor als een boek. Een boek waarvan de kaft al gevormd is en de recensies al zijn geschreven. Alleen de inhoud is nog onbekend. Een boek waarvan je nooit de personages echt helemaal leert kennen. Dagelijks leef ik mijn bladzijde. Waar ik eerst graag de laatste bladzijdes wilde inzien om houvast te hebben, krijg ik het 'no worries mate gevoel' steeds meer te pakken. Ik hou er van om plotseling een nieuw hoofdstuk te beginnen. Zo ging ik samen met Misha met de Naked bus richting Napier, om eens met wat anders dan Stray te reizen. Helaas kwamen we er bij aankomst achter dat de bus niet rechtstreeks zou rijden en we daardoor een volle (zonnige) dag in de bus zouden zitten. Dit weerhield ons er echter niet van vrolijk te blijven. Bijzonder om te merken dat ik geen dag met mijn verkeerde been uit bed stap. Nou heb ik daar regelmatig een trapje voor nodig hier en is dat misschien wat moeilijker, maar het is heerlijk om te ervaren wat een stressloos leven met je doet. Op zoek naar avontuur en met ons doel te gaan kamperen op het strand, kwamen we in het donker aan in Napier. Helaas was dit niet toegestaan en bleken de hostels goedkoper dan kampeerplekken. Na een kennismaking met een enorm aardige hosteleigenaar, vonden we ook hier onze weg naar de Irish Pub. Samen met Misha zong ik 'Rolling in the deep' van Adele tijdens deze karaoke-avond en genoot van het luide applaus wat daar op volgde. De kroeg was gevuld in verband met de nationale cricket wedstrijd die avond en door met een van de cricket bat makers te spreken leerde ik deze nationale sport beter kennen.
Toen ik de volgende dag in mijn stapelbed wakker werd keek ik naar buiten, en zag.. zon! Napier staat bekend om het beste klimaat in heel Nieuw Zeeland en dus trokken we er op uit om op gehuurde fietsen zingend de kust te gaan verkennen. Geweldig! Ik genoot van het verorberen van onze lunch, waar ik opnieuw een boomstronk beklom aan de kust en genoot van het geluid van de zee. De fietstocht leidde ons langs prachtige kustlijnen met de meest mooie wolken en kleurrijke vogels, langs een appelboomgaard waar nu iets minder rode appels hangen, om uiteindelijk rondom een onbewoond eilandje te zwemmen. Heerlijk! De zon brandend in onze huid, de zout van de zee er in trekkend en de vermoeidheid in onze benen voelend, genoten we tijdens een gezonde salade na van deze topdag! De volgende dag giechelden we om onze verkleedsessies in de Deco Art Shop en zagen we allerlei oldtimers voorbij komen. De gele Mr. Bean auto maakte onze trip naar Napier helemaal af en we bereidden ons voor op onze terugtocht..
Fingers crossed, thumbs up! Stoer maar vriendelijk uit onze ogen proberen te kijken stonden we naast de kant van de weg op zoek naar een veilige rit richting Wellington. Nog geen vijf minuten later besloot een Amerikaanse jongen genaamd Rigel die nooit eerder lifters had meegenomen zijn auto te keren en ons naar Palmerston North (halverwege) te rijden. Amerikaanse grappen, zoals ik ze ken van tv, passeerden de revue. Hilarisch toen we bij de I-site in Palmerston vroegen naar de beste hitchhikespot richting Wellington, waarbij de baliemedewerkerster ons nariep voorzichtig te zijn, terwijl onze nieuwe vriend Rigel de kaart aan het bespeuren was en vervolgens veertig kilometer verder reed om ons naar de juiste plek te brengen. Nadat hij ons daar afgezet had, was het tijd om ons bordje weer op te heffen. Dit keer konden we nauwelijks met onze ogen knipperen en er stopte alweer een auto. De volgende twee uren zaten Misha en ik bepakt en bezakt in een auto van een onverstaanbare man waar ik de taak kreeg om met behulp van een pet voor schaduw voor zijn slapende tweejarige zoontje te zorgen. Weinig woorden later kwamen we aan in Wellington, waar we het enige hostel dat vrij was boekten (Wellingwood). Bij aankomst in onze zeer ruim opgezette twaalfpersoonsdorm troffen we twee leuke vlotte Franse meiden Melissa en Camille aan. We toverden onze dorm om als dansvloer en het was leuk om elkaar niet door de taal maar met handen en voeten te begrijpen en lol te maken. Ze nodigden ons uit om mee te eten en samen met andere hostelgenoten beleefden we opnieuw het uitgaansleven van Wellington en vergezelden we de straatmuzikanten. Ook deze avond vulde zich weer anders in dan ik van te voren bedacht had. Ik geniet van dit reisleven, hoe de inhoud van mijn boek gevormd wordt en ik daar zelf sturing aan kan geven. Ik kijk terug op een paar geweldige hoofdstukken en kan niet wachten om de volgende bladzijdes in te vullen..
De komende vier weken ga ik het Noordereiland bereizen. Terwijl ik morgen ga sandboarden in het meest noordelijke deel van Nieuw Zeeland, is het nog maar anderhalve week geleden dat ik het zuidelijke deel bereisde. Na Queenstown reisde ik met Julia en Ina met de Straybus naar de bekendste fjord Milford Sound, waar we ons op een boot lieten meevoeren over donkere wateren langs rotsachtige bergen, waar regenwolken voor ons weg leken te wandelen. Ik leerde Marleen (Duits) kennen en het klikte meteen door het feit dat we ons beiden afvroegen hoe de anderen toch aan die zeehonden op hun fotocamera kwamen.. Op de terugtocht waren de zoogdieren echter niet te missen en passeerden we een zeven meter hoge waterval, waarvan het water op spatte. We overnachtten in Gunn's camp, waar enkele cabins naast een rivier waren geplaatst en de stroom om tien uur 's avonds werd afgesloten. Met vele beten van zandvlooien als souvenir kwamen we de volgende morgen aan in Invercargill, waar de gitaarsessies van een paar Nederlandse jongens de grijze stad wat deden doen opleven. Bij terugkomst in Queenstown nam ik afscheid van Julia en Ina, omdat ik nog twee dagen in Queenstown besloot te blijven. Ik wilde nog graag de wandeling maken naar de Skyline, wat ik samen met Marleen de volgende dag ondernam. In deze adventure city is het een komen en .. blijven van backpackers en komen veel reisgenoten weer samen. Zo genoot ik samen met o.a. Jena en Ilse (die elkaar onderling ook hadden leren kennen) van het lekkerste schepijs van Queenstown en kwam ik onderweg Belle en Anjuli weer tegen. Ondanks dat het tof voelt om veel contacten in een stad te hebben, kom ik er achter dat ik het meest geniet van een goed gesprek en minder oppervlakkige contacten. Ik vond het dan ook geweldig om samen met Marleen zittend in een boom aan de rand van het meer van Queenstown bij zonsondergang te genieten van een goed gesprek, terwijl we rode wijn dronken uit stiekemuithethostelmeegebrachtkopjes. Even later voegden we ons bij de reisgenoten die Marleen had leren kennen en de avond werd vervolgd in de Cowboys bar, waar ik draaiend op westernzadels genoot van de grote pullen bier. Na de nodige dansparades in Winnies was het helaas tijd om Marleen gedag te zeggen. In het donker schijnend met mijn telefoon zocht ik mijn bed op in mijn dorm, om daar na slechts drie uur slaap weer uit te komen. Even later zat ik met een kater na te bommelen in de bus, om naar Mount Cook af te reizen. Op drie personen na (Alex, Misha en Poppy) was het weer een bus vol nieuwe reizigers. Met z'n allen maakten we na aankomst een drie uur durende wandeltocht richting deze prachtige gletjser. Dit bracht ons tot een meer vol gletserwater van honderd jaar oud waarin ijsbrokken lagen. Samen met Misha sliep ik die avond in een dorm in een prachtig hostel, met uitzicht op de bergen. De volgende dag ontdekte ik tijdens een wandeling in Rangitata dé manier om vele ogen op je gericht te krijgen: Loop op honderd meter afstand van een veld vol rendieren en met behulp van al hun zintuigen hebben ze je direct in de gaten, waarbij ze vervolgens hun naam waarmaken. Deze wandeling in hobbitland zette zich voort om bij een turkois blauwe rivier uit te komen. Wauw, en of we die vonden! Een hele, hele frisse duik in het gletjserwater wachtte op ons, wat zeer verkoelend was op deze zonnige zomerdag. Het weer is hier echter zeer onvoorspelbaar, wat de volgende ochtend wel bleek. Samen met Misha had ik die nacht namelijk in haar tent gekampeerd, vol lakens die we vanuit het hostel hadden meegenomen, om het slapen zonder kampeerspullen wat comfortabeler te maken. Om zes uur ging onze wekker en hoorden we de regen op ons tentdoek druppelen. Nat maar bepakt reden we een uur later met de Straybus verder.. richting Christchurch. Omdat ik dit deel al eerder heb gereisd, was het maar de vraag of ik met de bus mee kon.. maar nadat ik mijn Lonely Planet weer tevoorschijn had getoverd om te lezen hoe het openbaar vervoer richting het noorden werkte, was ik blij verrast door mee naar Kaikoura te kunnen. Daar boekte ik een dorm met o.a. Misha, Poppy, Amanda en Celine en maakten we een wandeling naar de rotsen met zeehonden door het dit keer regenachtige Kaikoura. Het is leuk om opnieuw het zelfde stuk met andere reisgenoten te bereizen. Leuk om te voelen dat mijn backpack al aardig gevuld begint te raken, door het beantwoorden van de vragen van de net startende reisgenoten, hen de weg naar de I-site te wijzen en over het reilen en zeilen van de Stray bus te kunnen vertellen. Dat ik mijn best moet doen om te beseffen wat ik eerst nog niet wist en deed, zegt genoeg. Inmiddels weet ik dat ik niet moet vergeten de stopcontacten aan te klikken, kan ik halfslapend mijn ochtendritueel uitvoeren bestaande uit het vinden van mijn oordopjes en mijn backpack pakken in het donker en kijk ik er niet meer van op als er een kakkerlak tussen mijn voeten door loopt te paraderen. Mijn engels gaat per dag vooruit en ik weet inmiddels dat 'half eight' niet altijd half acht betekent. Ik raak gewend aan de vele gezichten die er op een dag voorbij komen en stel mijn reis voor als een boek. Een boek waarvan de kaft al gevormd is en de recensies al zijn geschreven. Alleen de inhoud is nog onbekend. Een boek waarvan je nooit de personages echt helemaal leert kennen. Dagelijks leef ik mijn bladzijde. Waar ik eerst graag de laatste bladzijdes wilde inzien om houvast te hebben, krijg ik het 'no worries mate gevoel' steeds meer te pakken. Ik hou er van om plotseling een nieuw hoofdstuk te beginnen. Zo ging ik samen met Misha met de Naked bus richting Napier, om eens met wat anders dan Stray te reizen. Helaas kwamen we er bij aankomst achter dat de bus niet rechtstreeks zou rijden en we daardoor een volle (zonnige) dag in de bus zouden zitten. Dit weerhield ons er echter niet van vrolijk te blijven. Bijzonder om te merken dat ik geen dag met mijn verkeerde been uit bed stap. Nou heb ik daar regelmatig een trapje voor nodig hier en is dat misschien wat moeilijker, maar het is heerlijk om te ervaren wat een stressloos leven met je doet. Op zoek naar avontuur en met ons doel te gaan kamperen op het strand, kwamen we in het donker aan in Napier. Helaas was dit niet toegestaan en bleken de hostels goedkoper dan kampeerplekken. Na een kennismaking met een enorm aardige hosteleigenaar, vonden we ook hier onze weg naar de Irish Pub. Samen met Misha zong ik 'Rolling in the deep' van Adele tijdens deze karaoke-avond en genoot van het luide applaus wat daar op volgde. De kroeg was gevuld in verband met de nationale cricket wedstrijd die avond en door met een van de cricket bat makers te spreken leerde ik deze nationale sport beter kennen.
Toen ik de volgende dag in mijn stapelbed wakker werd keek ik naar buiten, en zag.. zon! Napier staat bekend om het beste klimaat in heel Nieuw Zeeland en dus trokken we er op uit om op gehuurde fietsen zingend de kust te gaan verkennen. Geweldig! Ik genoot van het verorberen van onze lunch, waar ik opnieuw een boomstronk beklom aan de kust en genoot van het geluid van de zee. De fietstocht leidde ons langs prachtige kustlijnen met de meest mooie wolken en kleurrijke vogels, langs een appelboomgaard waar nu iets minder rode appels hangen, om uiteindelijk rondom een onbewoond eilandje te zwemmen. Heerlijk! De zon brandend in onze huid, de zout van de zee er in trekkend en de vermoeidheid in onze benen voelend, genoten we tijdens een gezonde salade na van deze topdag! De volgende dag giechelden we om onze verkleedsessies in de Deco Art Shop en zagen we allerlei oldtimers voorbij komen. De gele Mr. Bean auto maakte onze trip naar Napier helemaal af en we bereidden ons voor op onze terugtocht..
Fingers crossed, thumbs up! Stoer maar vriendelijk uit onze ogen proberen te kijken stonden we naast de kant van de weg op zoek naar een veilige rit richting Wellington. Nog geen vijf minuten later besloot een Amerikaanse jongen genaamd Rigel die nooit eerder lifters had meegenomen zijn auto te keren en ons naar Palmerston North (halverwege) te rijden. Amerikaanse grappen, zoals ik ze ken van tv, passeerden de revue. Hilarisch toen we bij de I-site in Palmerston vroegen naar de beste hitchhikespot richting Wellington, waarbij de baliemedewerkerster ons nariep voorzichtig te zijn, terwijl onze nieuwe vriend Rigel de kaart aan het bespeuren was en vervolgens veertig kilometer verder reed om ons naar de juiste plek te brengen. Nadat hij ons daar afgezet had, was het tijd om ons bordje weer op te heffen. Dit keer konden we nauwelijks met onze ogen knipperen en er stopte alweer een auto. De volgende twee uren zaten Misha en ik bepakt en bezakt in een auto van een onverstaanbare man waar ik de taak kreeg om met behulp van een pet voor schaduw voor zijn slapende tweejarige zoontje te zorgen. Weinig woorden later kwamen we aan in Wellington, waar we het enige hostel dat vrij was boekten (Wellingwood). Bij aankomst in onze zeer ruim opgezette twaalfpersoonsdorm troffen we twee leuke vlotte Franse meiden Melissa en Camille aan. We toverden onze dorm om als dansvloer en het was leuk om elkaar niet door de taal maar met handen en voeten te begrijpen en lol te maken. Ze nodigden ons uit om mee te eten en samen met andere hostelgenoten beleefden we opnieuw het uitgaansleven van Wellington en vergezelden we de straatmuzikanten. Ook deze avond vulde zich weer anders in dan ik van te voren bedacht had. Ik geniet van dit reisleven, hoe de inhoud van mijn boek gevormd wordt en ik daar zelf sturing aan kan geven. Ik kijk terug op een paar geweldige hoofdstukken en kan niet wachten om de volgende bladzijdes in te vullen..
-
28 Februari 2013 - 09:46
Vienna:
Lieve Ellen, het is zo fantastisch om te lezen dat je het zo naar je zin hebt. Je beschrijft je avonturen prachtig! Het liften vind ik wel eng, maar ben zo blij dat alles goed met je gaat en je volop geniet van iedere dag; je plukt ze echt! Nog heeeel veel plezier lieverd! Kus -
28 Februari 2013 - 10:07
Roos:
Lieve topper! Wat weer een fantastisch inkijkje in jou leven daar! Super mooi geschreven! Wat beleef je toch mooie dingen. Echt top dat het liften zo makkelijk ging, kan ook niet anders als je zulke knapperds voorbij rijd! En sandboarden wauw! Eigenlijk lees je al jou avonturen en je denkt wauw! Keep your motto: Never Try, Never Know! Liefs en dikke knuffel -
28 Februari 2013 - 11:50
Buuf Ireen:
Lieve lieve buuf, wat GEWELDIG!!!!!! Jij kan echt fijn schrijven en ik zie je al helemaal dartelen, joehoe-en, zingen op een podium (ben je al gevraagd voor de Voice of NZ?), nieuwe mensen met je enthousiasme verwarmen en genieten tot aan je grote teen. Met name de rechtse.
Echt trots op je! En dat het no worries mate gevoel je heeft veroverd, hoera daarvoor! Want dat is me toch een fijn gevoel!
Veel liefs van je meegenietende buufje :D -
28 Februari 2013 - 12:06
Mama:
Ik lees je verhaal en zie in gedachten weer de foto's die je al eerder op fb zette, voorbijkomen. Ik heb uit de bieb nog een boekje over NZ gehaald, nu kan ik het helemaal goed voor me zien. Wat een mooi land! Wat een ervaringen doe je op! En je blijft jezelf, super! Leuk om te lezen dat je je al ervaren voelt en nieuwkomers kan informeren. Heb je ook contact met locals (behalve de cricketploeg)? Liefs, mama -
28 Februari 2013 - 13:36
Annemiek:
Hey Ellen, wat heerlijk om via je verslagen mee te reizen in jouw boek. Het klinkt allemaal super chill, just go with the flow, fijn dat je eindelijk tot rust komt na 3 jaar lang stress van de opleiding. Yvon en in hebben eindelijk onze vcto gehaald en mogen volgende week ons portfoliopresenteren. Voor mij ook eindelijk rust hoop ik. Ik heb echt het gevoel mezelf (de spontane Annemiek) een beetje te zijn kwijt geraakt de afgelopen 4 jaar, altijd maar druk. Druk in je hoofd druk in je lijf, go go go! Ik denk dat ik ook even op reis moet om weer te leren genieten en ontspannen, want zo te lezen werkt het!! Nou geniet verder van je mooie boek, dan doen wij dat ook! Liefs Miek -
28 Februari 2013 - 14:53
Henk-Jan:
Ha Ellen, Nou dat is niet zomaar een boekje dat je aan het meemaken bent. Eerder een dikke bestseller! :) geniet ervan meis! -
28 Februari 2013 - 16:47
Helen:
Hoi Ellen,
Wat een mooi reisverslag weer.
Fijn dat je zo enorm geniet!!
Liefs Helen -
28 Februari 2013 - 20:24
Sas:
Wat iedereen hier boven mij zei ;)
Ennuhhhhh waaaaattt niet bang voor kakkerlakken??!!
Ohh my god..stay there..DANGERRR!! Ik kan me nog n ander moment herinneren :p
Wat heb je met de Hollandse Ellen gedaan..haha :D
Ik ben super trots op je lieve topper en heerlijk ik krijg een vakantiegevoel van je verhalen
Kusss voor jou!! -
01 Maart 2013 - 17:37
Judith:
Ha zus!
Wat een mooi verhaal weer! Ik zie het helemaal voor je. Wat fantastisch hoe jij je openstelt voor alles en iedereen en alles zo bewust meemaakt! Leuk ook dat je zoveel verschillende dingen meemaakt (wel erg veel kroegen volgens mij :P) Schrijf nog maar gauw een paar hoofdstukken hoor, dan lezen wij weer mee :D
Liefs! -
01 Maart 2013 - 23:22
Bas:
Hej Ellen!
Heel mooi verhaal weer! Wat een leuke dingen maak je mee! Zo'n divers land he?
Geniet nog even van de korte afstanden met de bus, zal in OZ een stuk langer zijn vaak!
Maak maar een never ending story van je boek (maar wel terugkomen hoor)!!
Surfsze! XXX!
