Part 2. Dancing like farmers and falling in love..
Blijf op de hoogte en volg Ellen
15 April 2013 | Australië, Yulara
Close your eyes and dream your dreams..
Na drie intense en indrukwekkende weken stond ik vrijdag 29 maart weer met mijn backpack gevuld op Schiphol. Niet alleen mijn backpack bevatte een compleet nieuwe garderobe, ik zelf stond er ook heel anders dan twee maanden geleden. Tijdens het inmiddels standaard kopje capuccino op Schiphol, dit keer met papa en mama en m'n lieve buufvriendinnen, was ik nog helemaal niet met mijn reis bezig maar meer met de dag van gisteren.. Door dit alles ben ik me nog bewuster van hoe kwetsbaar we zijn en hoe belangrijk het is om je dromen te leven. Naarmate ik letterlijk afstand nam door via Singapore naar Australie te vliegen, probeerde ik dat figuurlijk ook te doen. Wat zeker hielp was dat Anniek mij opwachtte in het hostel in Sydney. Heerlijk om haar een knuffel te geven en samen een plan te trekken voor de komende drie weken. Geen zorgen of stress van het backpackersleven en op elkaar terug kunnen vallen. Anniek zat inmiddels al een week in Sydney en had Christina, Daniella en Taizy leren kennen. We stonden op de gastenlijst voor een feest in de club Chinese Laundry en of ik daar zin in had.. Ach ja, waarom niet? Ik storte me in het uitgaansleven van Sydney, deed met Anniek de klompendans omdat we ons net boerinnen voelden t.o.v. alle meiden met veel te korte rokjes en torenhoge naaldhakken en genoot van de dance muziek. Mijn beeld van rumoerige hostels in Sydney werd gelijk bevestigd die nacht, toen ik rond vijf uur wakker werd door een dronken jongen die tegen m'n bed aanknalde, waarop de anderen lachten en hardop schreeuwden hoe grappig het wel niet was terwijl de desbetreffende jongen zijn stapelbed in probeerde te komen.. zucht. Daarentegen voelde Sydney zelf juist heel vertrouwd aan.. ruim opgezette straten, vele parken waar de hele stad erop uit lijkt te trekken om te hardlopen, wandelen door Pitt street wetend dat Judith hier heeft gewoond, ik voelde me gelijk op m'n gemak. De volgende ochtend liet ik Anniek kennis maken met de supermarkt en samen met Christina wandelden we door de Botanic Garden, langs het Opera House richting de ferry naar Manly beach, waar we een wandeling maakten langs verborgen strandjes en de tijd namen om bij te kletsen. Op de terugweg gierden we het uit. Ik had namelijk een reactie gekregen op mijn couchsurf request. Couchsurfen is een wereldwijd fenomeen waarbij locals een bank/bed aanbieden om reizigers een gratis verblijf te geven. Het leek mij geweldig om dit samen met Anniek in Melbourne te doen, dus ik had in Nederland al wat aanvragen verstuurd. Natuurlijk een beetje mooi ingepakt, dus had ik onder andere Mark, een Australische jongen van dertig jaar, uitgedaagd om samen muziek te gaan maken. Giechelend lazen we zijn reactie: 'We could record some chart topping hits and obtain a recording contract'. Oh god wat had ik ook al weer gestuurd.. We spraken af later weer te contacten. Er stond immers nog een mooie dagtrip naar de Blue Mountains op de planning. We besloten de gok te wagen en omdat 'freeride' veel aantrekkelijker dan 'zwartrijden' klinkt gebruikte we onze multi-pass (zeker niet geldig voor een twee uur durende treinrit) om als 'onwetende toeristen' naar Katoomba af te reizen. Daar stortte An zich weer eens op de kaart (niet normaal hoe iemand daar in op kan gaan) en liepen we voorbij de touroperators. An en ik zien het als een uitdaging om ons zo weinig mogelijk toerist te voelen en zo goedkoop mogelijk te leven. Dus namen we alleen de gratis kaartroute van de hop on- hop off bus mee om de omgeving al wandelend te verkennen. The three sisters, the Gordon Falls, the Honeymoon Lookout, het leverdere mooie plaatjes op. Op de terugweg pikten we een gratis 'hop on' mee van de tourbus terug naar het treinstation. Bij het instappen zag ik een chauffeur met een bordje omhoog houdend: 'I can't speak, lost my voice'. Hilarisch, want hijgend fluisterde hij vijf minuten later door de intercom dat we onze bestemming hadden bereikt en voegde er aan toe; 'Sorry guys, love you all!'! Een lach en een zwaai als dank en weer op naar Sydney, waar Anniek mij kennis liet maken met Chinatown en Darling Harbour. 'Het is net voetbalplaatjes sparen' riep ze uit! En gelijk heeft ze.. dus ook Bondi Beach werd de volgende dag afgevinkt, de gespierde rescue mannen er maar even bij gedacht. Volgens Anniek was Bondi Junction net Paddepoel, wat ik een mooie vergelijking vond om hier te noemen. 's Avonds kon ik de extra meegenomen shirtjes duidelijk voelen toen we hijgend en puffend met onze backpacks bij de nachtbus richting Melbourne aankwamen. Een goede manier om een nacht te besparen, helemaal als je Anniek heet en elke minuut loopt te tukken! Ik was ondertssen heen en weer aan het smsen met Mark, die aangaf de volgende ochtend om acht uur te vertrekken naar zijn werk als lawyer. Bij aankomst in Melbourne namen we meteen de trein naar Murrumbeena, een dorp gelegen buiten de stad. Een zoektocht volgde naar wat ons thuis voor drie nachten zou gaan zijn. Een hele bijzondere ervaring volgde, toen we om twee minuten voor acht aanbelden. Mark die in pak open deed, zijn sleutels met een glimlach overhandigde, de geur van de huiskat Charlie in onze neuzen dringend.. 'Make yourself comfortable'.. Nog steeds vol verbazing kijkend naar de sleutels in onze handen terwijl Mark inmiddels de deur achter zich dicht had getrokken werd ons beeld van de vriendelijke en gastvrije Australiers bevestigd. Geweldig toch! Op mijn opmerking die ik later tegen Mark en zijn huisgenoot Ty maakte dat we zo de tv mee hadden kunnen nemen zeiden ze lachend: 'Had dat gedaan, dan hadden we tenminste een reden om een nieuwe te kopen'. De ouderwetse tv was bij lange na niet het enige wat achterhaald was in het huis en dus gingen we op ontdekkingstocht. De gang met familiefoto's aan de muur, de deur van de badkamer met 'keep shot' erop die we pas na een paar uur durfden te betreden en een rondspringende Charlie door de kamer. We ploften neer op de couches om even bij te slapen. Toen ik het slot hoorde rammelen sprong ik op en rende op de deur af.. om vervolgens beschamend te ontdekken dat niet Charlie ontsnapte, maar Ty gewoon zijn huis binnenkwam.. Oops! 's Middags namen we de trein naar het Flinderstreetstation om kennis te maken met Melbourne. De stadswandeling van twee uur bracht ons kleine steegjes vol graffiti kunstwerken, cafeetjes met koffiedeals voor slechts zes dollar, vele groene parken, waar we onder meer het James Cook cottage zagen en samen snoven we de gemoedelijke sfeer op die Melbourne zo kenmerkt. Mark smste dat er voor eten werd gezorgd die avond dus rond het avonduur huppelden we van de pret richting onze koks. Wat hadden we het goed voor elkaar! Eenmaal 'thuis' werd de barbeque aangestoken, de salade opgediend en aanschouwden we dit alles onder het genot van een aangeboden koud biertje. Wij trakteerden de mannen op 'apple pie with home made whipped cream', lekker makkelijk voor twee meiden die beiden koken niet als hobby hebben. Mark was niet vergeten wat ik hem in mijn request had toegestuurd en dus hoorden we hem niet veel later 'Advocaatje leef je nog' onder begeleiding van de piano ten gehore brengen. Toch een chart topping hit? Nog nalachend doken Anniek en ik ons bed weer in. De daarop volgende morgen konden we ons geluk niet op toen we een Nederlandse supermarktketen, jawel.. de Aldi.. zagen. We genoten van het betaalbare voedsel en namen vervolgens de trein naar de I-site op het Federation Square om daar een groot deel van onze trip te boeken. We besloten de boel om te gooien en Adelaide uit ons reisschema te halen. Dit zou veel geld schelen en gaf ons meer tijd en rust om de Great Ocean Road en the Red Centre te zien. Er gaat enorm veel tijd zitten in reisplannen maken, dus liepen we nog even naar Melbourne city maar was het al snel tijd om onze belofte na te komen, namelijk om voor Mark te koken die avond. Ja heus.. een wereldmaaltijd werd op tafel gezet! 's Avonds hadden we het rijk weer voor ons alleen en vergeleken we allerlei camperbedrijven. We konden die vrijdag al even goed oefenen met links rijden want we hadden namelijk een auto gehuurd om Phillip Island te verkennen. We bleken goed in verkeerd rijden te zijn dus kwamen we wat later aan dan gepland, maar dat mocht de pret niet drukken. En pret was er zeker, want we maakten een prachtige wandeling langs surfstranden en zagen de zon weerkaatsen op het water. An en ik genoten van deze prachtige kustlijn en lieten elkaar merken echt blij te zijn dit samen te mogen meemaken. We spreken onze genietmomenten vaak naar elkaar uit, omdat we beseffen dat dat gevoel maar van tijdelijke aard is en niet vast gehouden kan worden door het in een potje te stoppen en er een dekseltje op te doen. Op weg naar de pinguin parade, dé toeristische trekpleister van Philip Island, kwam onze eerste Skippy gedag zeggen. Yes, laat dat Australie gevoel maar stromen!! De waggelende mini pinguins draagden daar zeker aan bij. Na de laatste nacht op ons couchsurfadres was het tijd om Mark en Ty gedag te zeggen. Vervolgens brachten we de gehuurde auto terug en reisden we verder naar de pick up place van onze camper.. Nieuwsgierig als we waren keken we op, smachtend en vol verlangen naar de camper die we hadden geboekt.. Het was meteen liefde op het eerste gezicht. Breedgrijzend keek hij ons aan en straalde uit; Call me John.. Bereid om ons in zich op te nemen en op sleeptouw te nemen naar dit mooie onvergetelijke avontuur: De Great Ocean Road. Een sterk lijf, ervaren bovendien. Niet bang voor avontuur. Hij bleek wat gevoelig van aard en sputterde soms tegen. Heeft af en toe tijd nodig om even op te laden.. Maar geef hem een drankje en hij kan er weer tegenaan. Het zou zomaar een echte man kunnen zijn. En of camper John het einde van de Great Ocean Road heeft gehaald..?
Alvast een voorproefje: De mooie zon zien ondergaan deed ook beseffen dat het tijd was om vaart te maken. De haarspeldbochten van de Great Ocean Road, de duisternis die ons eerder overviel dan gedacht.. verkeersborden die ons waarschuwden voor overstekende kangoeroes en koala's.. de GPS die aangeeft dat je er al bent terwijl er in geen velden of wegen een free campsite te zien is..een vos die plotseling opdook en ons avontuur nog spannender liet aanvoelen dan het al was.. de grindpaden die John deden fronzen..
Na drie intense en indrukwekkende weken stond ik vrijdag 29 maart weer met mijn backpack gevuld op Schiphol. Niet alleen mijn backpack bevatte een compleet nieuwe garderobe, ik zelf stond er ook heel anders dan twee maanden geleden. Tijdens het inmiddels standaard kopje capuccino op Schiphol, dit keer met papa en mama en m'n lieve buufvriendinnen, was ik nog helemaal niet met mijn reis bezig maar meer met de dag van gisteren.. Door dit alles ben ik me nog bewuster van hoe kwetsbaar we zijn en hoe belangrijk het is om je dromen te leven. Naarmate ik letterlijk afstand nam door via Singapore naar Australie te vliegen, probeerde ik dat figuurlijk ook te doen. Wat zeker hielp was dat Anniek mij opwachtte in het hostel in Sydney. Heerlijk om haar een knuffel te geven en samen een plan te trekken voor de komende drie weken. Geen zorgen of stress van het backpackersleven en op elkaar terug kunnen vallen. Anniek zat inmiddels al een week in Sydney en had Christina, Daniella en Taizy leren kennen. We stonden op de gastenlijst voor een feest in de club Chinese Laundry en of ik daar zin in had.. Ach ja, waarom niet? Ik storte me in het uitgaansleven van Sydney, deed met Anniek de klompendans omdat we ons net boerinnen voelden t.o.v. alle meiden met veel te korte rokjes en torenhoge naaldhakken en genoot van de dance muziek. Mijn beeld van rumoerige hostels in Sydney werd gelijk bevestigd die nacht, toen ik rond vijf uur wakker werd door een dronken jongen die tegen m'n bed aanknalde, waarop de anderen lachten en hardop schreeuwden hoe grappig het wel niet was terwijl de desbetreffende jongen zijn stapelbed in probeerde te komen.. zucht. Daarentegen voelde Sydney zelf juist heel vertrouwd aan.. ruim opgezette straten, vele parken waar de hele stad erop uit lijkt te trekken om te hardlopen, wandelen door Pitt street wetend dat Judith hier heeft gewoond, ik voelde me gelijk op m'n gemak. De volgende ochtend liet ik Anniek kennis maken met de supermarkt en samen met Christina wandelden we door de Botanic Garden, langs het Opera House richting de ferry naar Manly beach, waar we een wandeling maakten langs verborgen strandjes en de tijd namen om bij te kletsen. Op de terugweg gierden we het uit. Ik had namelijk een reactie gekregen op mijn couchsurf request. Couchsurfen is een wereldwijd fenomeen waarbij locals een bank/bed aanbieden om reizigers een gratis verblijf te geven. Het leek mij geweldig om dit samen met Anniek in Melbourne te doen, dus ik had in Nederland al wat aanvragen verstuurd. Natuurlijk een beetje mooi ingepakt, dus had ik onder andere Mark, een Australische jongen van dertig jaar, uitgedaagd om samen muziek te gaan maken. Giechelend lazen we zijn reactie: 'We could record some chart topping hits and obtain a recording contract'. Oh god wat had ik ook al weer gestuurd.. We spraken af later weer te contacten. Er stond immers nog een mooie dagtrip naar de Blue Mountains op de planning. We besloten de gok te wagen en omdat 'freeride' veel aantrekkelijker dan 'zwartrijden' klinkt gebruikte we onze multi-pass (zeker niet geldig voor een twee uur durende treinrit) om als 'onwetende toeristen' naar Katoomba af te reizen. Daar stortte An zich weer eens op de kaart (niet normaal hoe iemand daar in op kan gaan) en liepen we voorbij de touroperators. An en ik zien het als een uitdaging om ons zo weinig mogelijk toerist te voelen en zo goedkoop mogelijk te leven. Dus namen we alleen de gratis kaartroute van de hop on- hop off bus mee om de omgeving al wandelend te verkennen. The three sisters, the Gordon Falls, the Honeymoon Lookout, het leverdere mooie plaatjes op. Op de terugweg pikten we een gratis 'hop on' mee van de tourbus terug naar het treinstation. Bij het instappen zag ik een chauffeur met een bordje omhoog houdend: 'I can't speak, lost my voice'. Hilarisch, want hijgend fluisterde hij vijf minuten later door de intercom dat we onze bestemming hadden bereikt en voegde er aan toe; 'Sorry guys, love you all!'! Een lach en een zwaai als dank en weer op naar Sydney, waar Anniek mij kennis liet maken met Chinatown en Darling Harbour. 'Het is net voetbalplaatjes sparen' riep ze uit! En gelijk heeft ze.. dus ook Bondi Beach werd de volgende dag afgevinkt, de gespierde rescue mannen er maar even bij gedacht. Volgens Anniek was Bondi Junction net Paddepoel, wat ik een mooie vergelijking vond om hier te noemen. 's Avonds kon ik de extra meegenomen shirtjes duidelijk voelen toen we hijgend en puffend met onze backpacks bij de nachtbus richting Melbourne aankwamen. Een goede manier om een nacht te besparen, helemaal als je Anniek heet en elke minuut loopt te tukken! Ik was ondertssen heen en weer aan het smsen met Mark, die aangaf de volgende ochtend om acht uur te vertrekken naar zijn werk als lawyer. Bij aankomst in Melbourne namen we meteen de trein naar Murrumbeena, een dorp gelegen buiten de stad. Een zoektocht volgde naar wat ons thuis voor drie nachten zou gaan zijn. Een hele bijzondere ervaring volgde, toen we om twee minuten voor acht aanbelden. Mark die in pak open deed, zijn sleutels met een glimlach overhandigde, de geur van de huiskat Charlie in onze neuzen dringend.. 'Make yourself comfortable'.. Nog steeds vol verbazing kijkend naar de sleutels in onze handen terwijl Mark inmiddels de deur achter zich dicht had getrokken werd ons beeld van de vriendelijke en gastvrije Australiers bevestigd. Geweldig toch! Op mijn opmerking die ik later tegen Mark en zijn huisgenoot Ty maakte dat we zo de tv mee hadden kunnen nemen zeiden ze lachend: 'Had dat gedaan, dan hadden we tenminste een reden om een nieuwe te kopen'. De ouderwetse tv was bij lange na niet het enige wat achterhaald was in het huis en dus gingen we op ontdekkingstocht. De gang met familiefoto's aan de muur, de deur van de badkamer met 'keep shot' erop die we pas na een paar uur durfden te betreden en een rondspringende Charlie door de kamer. We ploften neer op de couches om even bij te slapen. Toen ik het slot hoorde rammelen sprong ik op en rende op de deur af.. om vervolgens beschamend te ontdekken dat niet Charlie ontsnapte, maar Ty gewoon zijn huis binnenkwam.. Oops! 's Middags namen we de trein naar het Flinderstreetstation om kennis te maken met Melbourne. De stadswandeling van twee uur bracht ons kleine steegjes vol graffiti kunstwerken, cafeetjes met koffiedeals voor slechts zes dollar, vele groene parken, waar we onder meer het James Cook cottage zagen en samen snoven we de gemoedelijke sfeer op die Melbourne zo kenmerkt. Mark smste dat er voor eten werd gezorgd die avond dus rond het avonduur huppelden we van de pret richting onze koks. Wat hadden we het goed voor elkaar! Eenmaal 'thuis' werd de barbeque aangestoken, de salade opgediend en aanschouwden we dit alles onder het genot van een aangeboden koud biertje. Wij trakteerden de mannen op 'apple pie with home made whipped cream', lekker makkelijk voor twee meiden die beiden koken niet als hobby hebben. Mark was niet vergeten wat ik hem in mijn request had toegestuurd en dus hoorden we hem niet veel later 'Advocaatje leef je nog' onder begeleiding van de piano ten gehore brengen. Toch een chart topping hit? Nog nalachend doken Anniek en ik ons bed weer in. De daarop volgende morgen konden we ons geluk niet op toen we een Nederlandse supermarktketen, jawel.. de Aldi.. zagen. We genoten van het betaalbare voedsel en namen vervolgens de trein naar de I-site op het Federation Square om daar een groot deel van onze trip te boeken. We besloten de boel om te gooien en Adelaide uit ons reisschema te halen. Dit zou veel geld schelen en gaf ons meer tijd en rust om de Great Ocean Road en the Red Centre te zien. Er gaat enorm veel tijd zitten in reisplannen maken, dus liepen we nog even naar Melbourne city maar was het al snel tijd om onze belofte na te komen, namelijk om voor Mark te koken die avond. Ja heus.. een wereldmaaltijd werd op tafel gezet! 's Avonds hadden we het rijk weer voor ons alleen en vergeleken we allerlei camperbedrijven. We konden die vrijdag al even goed oefenen met links rijden want we hadden namelijk een auto gehuurd om Phillip Island te verkennen. We bleken goed in verkeerd rijden te zijn dus kwamen we wat later aan dan gepland, maar dat mocht de pret niet drukken. En pret was er zeker, want we maakten een prachtige wandeling langs surfstranden en zagen de zon weerkaatsen op het water. An en ik genoten van deze prachtige kustlijn en lieten elkaar merken echt blij te zijn dit samen te mogen meemaken. We spreken onze genietmomenten vaak naar elkaar uit, omdat we beseffen dat dat gevoel maar van tijdelijke aard is en niet vast gehouden kan worden door het in een potje te stoppen en er een dekseltje op te doen. Op weg naar de pinguin parade, dé toeristische trekpleister van Philip Island, kwam onze eerste Skippy gedag zeggen. Yes, laat dat Australie gevoel maar stromen!! De waggelende mini pinguins draagden daar zeker aan bij. Na de laatste nacht op ons couchsurfadres was het tijd om Mark en Ty gedag te zeggen. Vervolgens brachten we de gehuurde auto terug en reisden we verder naar de pick up place van onze camper.. Nieuwsgierig als we waren keken we op, smachtend en vol verlangen naar de camper die we hadden geboekt.. Het was meteen liefde op het eerste gezicht. Breedgrijzend keek hij ons aan en straalde uit; Call me John.. Bereid om ons in zich op te nemen en op sleeptouw te nemen naar dit mooie onvergetelijke avontuur: De Great Ocean Road. Een sterk lijf, ervaren bovendien. Niet bang voor avontuur. Hij bleek wat gevoelig van aard en sputterde soms tegen. Heeft af en toe tijd nodig om even op te laden.. Maar geef hem een drankje en hij kan er weer tegenaan. Het zou zomaar een echte man kunnen zijn. En of camper John het einde van de Great Ocean Road heeft gehaald..?
Alvast een voorproefje: De mooie zon zien ondergaan deed ook beseffen dat het tijd was om vaart te maken. De haarspeldbochten van de Great Ocean Road, de duisternis die ons eerder overviel dan gedacht.. verkeersborden die ons waarschuwden voor overstekende kangoeroes en koala's.. de GPS die aangeeft dat je er al bent terwijl er in geen velden of wegen een free campsite te zien is..een vos die plotseling opdook en ons avontuur nog spannender liet aanvoelen dan het al was.. de grindpaden die John deden fronzen..
-
15 April 2013 - 01:36
Marjolijn:
Haha! leuke blog Ellen! En mooie teaser ook met je 'falling in love' ;). Veel plezier! xx -
15 April 2013 - 05:55
Vienna:
Lieverd, wat een mooi verhaal weer. Blijf intens genieten!! X -
15 April 2013 - 06:21
Alexander:
Klinkt als een geweldige tijd !! Erg leuk beschreven allemaal, kan me helemaal inleven in die verhalen haha. Op naar de rode bult !! X -
15 April 2013 - 06:57
Mama:
spannend!!!!
-
15 April 2013 - 09:58
Roos:
Lieverds! Cool zo'n cliffhanger haha! Blijf genieten saampjes de komende weken nog! Mooi beschreven el! X -
15 April 2013 - 10:18
Gerbrich:
Wat weer een mooi verhaal en wat super dat je dit met Anniek kunt doen! Geniet ervan en wacht niet te lang met een vervolg verhaal :)
Liefs! xxx -
15 April 2013 - 12:29
Buuf Marieke:
Haha, het is vast ook lekker lepeltje lepeltje liggen in/op/met/tegen/... (?) John! ;-) En hoe staat het met het borsthaar? Ik wacht in spanning af... Knuffel! -
15 April 2013 - 18:08
Mariette:
Mooi verhaal weer! Je hebt schrijverstalent. En ik maar doorlezen na "falling in love" in de titel.. T viel niet tegen! Gaat niks boven een lekkere en betrouwbare camper! -
15 April 2013 - 19:50
Wilma:
En ik maar denken: wanneer komt het nou... Die Mark klonk niet verkeerd, maar je kiest dus voor een Sjonnie. Tja...
Nee hoor, verliefd worden doe je maar in Holland! ;)
Enjoy!
-
15 April 2013 - 22:16
Nicolette:
Hallo dames, nou ik kan wel uit dit leuke verhaal opmaken dat jullie enorm genieten ;-)
Wat maken jullie veel mooie dingen mee! Heel plezier nog en ik blijf jullie avonturen volgen. Groet Nicolette (collega van Anniek) -
15 April 2013 - 22:38
Sas:
Heerlijk na een dagje werken even naar Melbourne, op Philip island te zijn en langs de great ocean road te rijden. Kusss ;) -
16 April 2013 - 21:21
Sandra :
Haha, flauw hoor....ik denk er bloeit iets moois op met Mark;-) Maar het is niets vermoedend John, die jou hart sneller doet kloppen....hihi....have fun! En tot de volgende update, ik hou ervan! Kus -
21 April 2013 - 12:41
Judith:
Gelukkig loop ik twee blogs achter en kan ik meteen door je volgende blog lezen over lieve ouwe Johnie! :) :)
