It's your world to ride..
Blijf op de hoogte en volg Ellen
09 Februari 2013 | Nieuw Zeeland, Queenstown
It's your world to ride.. de zin die mij aansprak, die op de camper van mijn hostel in Nelson stond geschreven. En dat diezelfde wereld voor iedereen anders kan ogen, bleek wel toen ik later tegen een Kiwi landkaart aanliep (zie foto). Het is leuk om de wereld beter te leren kennen door het contact met backpackers met zoveel verschillende nationaliteiten en samen met hen te genieten van het prachtige Nieuw Zeeland. Zo trof ik in Nelson Jena uit Canada, waarmee ik de Botanical Hill beklom om op het geografische centrum van NZ over de stad uit te kijken. Na Nelson vertrok ik met de Stray bus naar Abel Tasman. Daar stonden op het Old Mac Donalds Farm meerdere cabins en tenten ons op te wachten. Samen met Belle, een Nederlandse meid die ik leerde kennen in de bus, besloot ik te overnachten in de vierpersoonstent. Na een nacht vol krekelgeluiden was het tijd voor mijn eerste geboekte trip: Een tocht door het Abel Tasman National Park. Dit betrof een wandeling in de ochtend en 's middags een kayaktour terug. Deze wandeling was vanaf het begin indrukwekkend: De schepen die bloot lagen door het laagwater aan mijn rechterzijde, een pad die je langs de rand van de bergen leidde.. en bij elke zonnige flits tussen de bomen door, verwarmd worden door de schoonheid van goudgele stranden en de koraalblauwe oceaan. Wauw...!! De Ierse meiden (Nóirin, Fiona en Marie-Therese) met wie ik deze tocht maakte bleken later mijn reismaatjes te worden en samen met hen kwam ik na ruim drie uur aan op een verlaten strandje.. met een Kiwi lookalike rots die je uitnodigde om er een kijkje te gaan nemen. Dit bracht me tot een grot met zwart glinsterend zand en een aanblik van helder blauw water vol kwallen waar ik me door heen probeerde te waden. Al gauw werd de rust op dit Expeditie Robinson eilandje verstoord door de aanmerende kayakgroepen. Na een uitgebreide lunch op het strand was het aan ons de beurt om de oceaan te gaan verkennen! Ik besloot niks te willen missen en m'n ogen op het water gericht te houden, en waarempel.. een kleine babydolfijn maakte een sprong boven het water uit en gleed weer verder naar de onderwaterwereld. Meerdere zeehonden liggend op de rotsen en en ook een pinguïn werd gespot. Tijdens het laatste deel van de tocht bonden we onze kayaks bij elkaar en met een zeildoek vingen we wind om ons voort te laten drijven. Samen met de Ierse meiden giechelde ik om dit back to nature gevoel. De dag na deze trip reed ik met de bus zuidelijker richting Blackball. Dit nam maar liefst acht uur in beslag, maar door de drie National Parks die we passeerden was dit meer dan de moeite waard. Het Paparoa National Park maakte de meeste indruk op me. Lopend door subtropische bossen en langs een woeste kustlijn zag ik de Punakaiki Pancake Rocks, de 'blowholes' die vol stroomden met water en als gevolg van de hoge druk spectaculaire explosies van water en damp. Ik hou van dit soort bizarre bizarre natuurverschijnselen, waar ieder op zijn eigen manier naar kan kijken om er verschillende vormen in te ontdekken. Bij aankomst in het verlaten dorpje Blackball (waar het volgens verhalen zou spoken) besloot ik de gaarheid van me af te rennen door de talloze straten te verkennen waaruit het dorpje bestond. Na slechts drie minuten leek het einde hiervan al in zicht te zijn, tot ik een bordje met 'river track' zag opdoemen. Ik waande me door de vele takken en struiken en genoot van het ontdekken van dit pad, benieuwd waar het naar toe zou leiden.. Uiteraard bleek dit een rivier te zijn, maar toch was het leuk om daar even lekker alleen van te genieten :) De weg terug bleek een hele sensatie voor de plaatselijke kinderen te zijn, doordat ze luidkeels begonnen te roepen dat er iemand aan het rennen was geslagen. Ik vond het dan ook niet erg om de dag erna het hostel met de geur van grandma (aldus mijn medereisgenoot), de krakende ramen en deuren inclusief heksenjassen achter ons te laten om naar Fr. Joseph te gaan. Ditmaal betrof het een hostel met hot tub en een restaurant waar ik genoot van een keer niet m'n cool bag te hoeven gebruiken. De daarop volgende dag zou er een worden om nooit meer te vergeten. Het was licht bewolkt, wat een goed teken was voor de heli hike die ik geboekt had. Lachend vertrok ik met de groep in het zonnetje in knalblauwe jassen, flinke bergschoenen en een muts en handschoenen dragend. Met veel lawaai en enorme windvlagen landde de helikopter om ons in te laten stappen. We stegen op, wat waanzinnig!! Vliegend omhoog langs de bergen, om uiteindelijk neer te dalen op de Fox Glacier. Daar wachtten enorme ijsblokken en een prachtig uitzicht op ons. De gids baande een weg voor ons door ijs weg te hakken en we waanden ons over de gletsjer. Wat was dat gaaf!! Tot hij ons uitnodigde om door een hele smalle ijsgrot te manoeuvreren. Wie er als eerste wilde? Ik natuurlijk, als lange Nederlandse! Meteen zakte de moed mij in de schoenen, of in dit geval mijn hele lijf, want alleen liggend zou ik er door heen passen! Door te draaien in het midden kon het precies gaan lukken.. Nou, na enkele minuten werd ik met ijskoude handen van het ijswater opnieuw geboren ;) Een toffe ervaring, maar stiekem was ik blij toen we later een grotere grot doorkropen. Na 3,5 uur over de gletsjer geklauterd te hebben, was het tijd voor de helikopter vlucht terug. Ik wist wat me te wachten stond, want ik had het immers een paar uur geleden ook gedaan! Opnieuw vliegend langs de beboste bergen, op- en neerdalend met uitzicht op een klein geitje dat op de berg vluchtte voor het lawaai dat op het afkwam, vlogen we een hoge berg over, tot we ineens de afgrond nabij zagen komen en de kriebels in onze buiken voelden... waarop de helipkopter rondjes om zijn as begon te maken en Nóirin en ik elkaar vastgrepen.. Gebarend afvragend of het allemaal wel in orde was, zei de lach van de piloot genoeg.. Deze helitwist bleek een extraatje te zijn omdat het na twee werkzame jaren de laatste tour was voor onze gids. De ontspanning in de hot spa's die bij de trip waren inbegrepen die middag vond ik dus ook meer dan verdiend. Een geweldige dag, waar ik ontzettend van genoten heb! Dat het een dag later weer veel minder leuk kan zijn, bleek wel toen we langs de westkust reden richting Wanaka. Vele regendruppels gleden over het raam van de Stray Bus, om in een regenachtig Wanaka aan te komen. Hetgeen dat op me wachtte bleek een tienpersoonsdorm in het Hostel 'Base' te zijn, met vijf slapende mensen om drie uur 's middags. Ik merk dat de sfeer in hostels heel belangrijk is voor me en was dus ook blij dat ik dit hostel wat aanvoelde als een gevangenis 's avonds uit kon vluchten om met vijf andere meiden te genieten van de plaatselijke bioscoop. Een kleine zaal, gevuld met twee auto's en vele fauteuils en banken zodat je optimaal comfortabel de film kon kijken. Home made ice cream en chocolate chip cookies erbij.. een echte meidenavond! Omdat voor die dag erna weer een Basehostel in Queenstown op het programma stond van de Stray, boekte ik samen met Belle het hostel Southern Laughter. Ik voelde me door het vriendelijke personeel, leuke medereizigers en de gratis vegetarische soep gelijk meer op mijn gemak en ging samen met Belle en kamergenoten Queenstown verkennen. Deze stad staat bekend als adventure city of the world. Het is de meest toeristische stad van Nieuw Zeeland en door de Ferge burger-, Cookieshop en de World bar is dat meteen te merken. Het is een leuke plek om enkele dagen te vertoeven. Een leuke bijeenkomst was dat het op 6 februari Waitangi Day was, een nationale feestdag. Samen met o.a. Julia (Duits) genoot ik van het chillen in het gras en de goede gesprekken in het prachtige park van Queenstown, terwijl we luisterden naar live reggae muziek en uitkeken over het blauwe meer. De avonden in Queenstown werden gevuld met de laatste drankjes en dansjes met de Ierse meiden. Zij zouden nog twee dagen in Queenstown blijven om daarna huiswaarts te keren, maar ik had samen met Julia, Ina, Dagan en Timo een auto gehuurd om de volgende dag de stad Dunedin te gaan verkennen. Dit was 300 km rijden en als oudste van de groep (en dus goedkoop verzekerd) zou ik gaan rijden. Al hoewel ik moest wennen aan het links rijden en ik meerdere malen bij het afslaan mijn ruitenwissers zag bewegen, was het geweldig om door zo'n prachtig landschap te rijden en de vrijheid te voelen! In Dunedin bezochten we het treinstation en beklommen we Baldwin Street; de meest steile straat ter wereld. Deze straat is maar liefst 35% steil, wat betekent dat je voor elke 2.86 horizontale meters 1 meter stijgt! Na de overnachting in Dunedin kwamen de ruitenwissers weer in beweging en bij terugkomst in Queenstown gisteren heb ik genoten van de geur van wasmiddel die mijn kleren deed opleven en met een lach op mijn gezicht door het park gerend, om uit te rusten op de rotsen bij het meer. Vandaag is de laatste dag hier en daarom heb ik vanochtend de Queenstown Hill Track bewandeld, waar ik heerlijk op de top van de berg in de zon heb gezeten om opnieuw het prachtige uitzicht te bewonderen. Inmiddels ben ik al bijna drie weken op reis en heb ik al zo veel beleefd. Het voelt als één groot avontuur, waarbij elke dag leeg begint en vol eindigt. De tijd vliegt. Ik merk dat de enige vorm van besef van tijd er is als ik contact met het thuisfront heb (of de bus 's ochtends vertrekt). Dat ik de tijd heb om de kleine details uit de omgeving in me op te nemen, waar ik vooral tijdens mijn hardloopuurtjes en wandelingen het meest van geniet. Dat ik veel leer van het alleen reizen en mijn backpack zich vult met ervaringen. Dat ik zie en beleef waar ik een jaar geleden alleen maar over kon dromen. Dat ik aan het doen ben wat op een vlag in Fr. Joseph stond geschreven: Dream it, live it!
-
09 Februari 2013 - 08:31
Vienna:
Lieve Ellen, wat een mooi verhaal weer. Ik ben zo blij dat je zoveel mooie dingen meemaakt. Dat in drie weken. Vooral lekker doorgaan met genieten! Kus -
09 Februari 2013 - 09:27
Mama:
Lieve Ellen, ik krijg bijna kippenvel van je beschrijvingen, ik vind het zo mooi hoe je alles verwoordt!
Heerlijk dat je zo gedetailleerd schrijft en ook hoe je alles ervaart! Wat fijn om te horen dat je je droom aan het waarmaken bent! En wat staat er op mijn Loesje-kalender? Herinneringen voor later, moet je nu maken! En dat doe je! Stop ze maar lekker in je backpack! Dikke kus van mama! -
09 Februari 2013 - 10:21
Papa:
Nou Ell, da's genieten zeg. Fijn om te horen dat je aan het beleven bent waar je van gedroomd hebt. Mooi rekenpartijtje trouwens van die 35% helling. Mag je me tzt een keertje voorrekenen :) Volgens mij loop je zo'n straat met behoorlijk scheve voeten.... Ga lekker door met genieten. We denken veel aan je terwijl hier de sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen. Dikke doei van papa en Leuke Luuk! -
09 Februari 2013 - 10:30
Judith:
Lief zussie! Dus jij gaat alleen door een spookstad rennen???
Verder ben je wel cool hoor, als eerste door de smalle holen in de gletsjer, jij als halfclaustrofoob! ;)
Leuk dat je alles zo mooi beschrijft, je loopt echt met je mee in je verhaal! Fijn ook dat je zo geniet van het hardlopen op al die mooie plekjes!!
Het klinkt alsof je veel mensen ontmoet - hoe staat het met je Engels?
Stop die rugzak maar lekker vol en genietze! We bellen snel weer :)
Liefs xxx -
09 Februari 2013 - 10:31
Judith:
PS: Wel blijven eten he, moii wat ben jij dun op die foto's!!!! -
09 Februari 2013 - 12:01
Denise Stelling:
Wat heerlijk om je reisverhaal te lezen en te zien hoe je aan het genieten bent! Vooral blijven doen en wat kun je mooi schrijven. Leuk om op deze manier een beetje met je mee te kunnen reizen. Geniet! Xx -
09 Februari 2013 - 15:40
Judith S:
Ohhhhhh één feest van herkenning, superleuk om te lezen!! Inclusief de ruitenwissers ipv het knipperlicht haha! en de gletsjes zooooo tof en stoer dat je door al die spleten bent gegaan! En het kayakken vond ik echt zo'n coole ervaring :D En de bioscoop in Wanaka! Lief he?? Maar je mag idd wel wat meer van die cookies eten haha, wat ben je dun el!! Enjoyyyy :D xx -
09 Februari 2013 - 18:06
Alex:
Wat schrijf je beeldend, echt heel leuk hoe mijn fantasie er een soort film van maakt. Ik zie alles zo voor me, dat ruitenwisserstukje toverde gelijk een glimlach op mn gezicht haha. Wat een indrukken doe je op en wat een hoop mensen ontmoet je, geweldig! Die rollercoaster lijkt geleidelijk toch hoger en hoger te gaan.. ;)
Geniet van de nieuwe dingen die staan te gebeuren, ik zou zo zeggen "dream it, live it !!" (orgineel, ik weet het :))
Xxx -
09 Februari 2013 - 22:59
Nienke:
Supertof! Leuk om te lezen, net of ik zelf ook even weg ben... kunnen we hier een beetje met je meegenieten! Liefs -
10 Februari 2013 - 14:35
Piet:
Weer leuk om allemaal te lezen !
Mooie foto's ook !
Weer grappig dat ik de helikopter(s) via G streetview en het bergpad op G satellite heb gezien !
En dan Australie nog..
Dat is wel even "tig keer groter" !
Dat links rijden is vooral opletten als je net wakker bent,
bv als je dan ff snel lopend een drukke straat wil oversteken..
En de rotondes...
Weer een paar sneeuwvlokjes hier . . maar nog geen bergen . . :-) -
10 Februari 2013 - 18:11
Henk-Jan:
Woaaah wat en ontzettend mooi avontuur ben je aan het (be)leven Ellen! Het klinkt zo mooi allemaal. Ik hoef je niet te vertellen dat je er maar flink van moet genieten, want dat doe je duidelijk al. Leef die droom! -
10 Februari 2013 - 18:25
Hiske:
Gaaf El!!! Ook leuk om die foto's te zien! Lekker door gaan met beleven en genieten! X -
10 Februari 2013 - 21:19
Wilma:
Mooi! Geniet! -
11 Februari 2013 - 16:44
Gerbrch:
Sorry, ik ben nogal eentonig, of beter gezegd eenwoordig: WAUW!!!!
Dit klinkt fantastisch allemaal! En je zit iets te ver om het te horen, maar ik heb even hard gebulderd om de ruitenwissers :) hihihi!
Veel plezier nog verder liefste Ellen! Dikke knuffel en kusjes! -
18 Februari 2013 - 08:21
Mirjam:
Beetje laat, maar wat weer heerlijk om te lezen. Net of je nog een beetje dichtbij bent! Geniet!!! En idd goed broodjes blijven eten;-) xxx
