The real Ozzie farm experience @ Kroombit!

It's not about the place, it's about the people..

Na Fraser Island voegde Anne zich weer bij mij en Hanna en stond er voor ons Agnes Water op de planning. Om geld te besparen koos ik voor ander vervoer dan zij; Premier, een busmaatschappij met minder ideale reistijden en dropplekken. Dit resulteerde in een aankomst om twaalf uur 's nachts in het plaatsje 1770. Gelukkig verzorgde het hostel middels een shuttle bus de laatste dertig kilometer. Eenmaal aangekomen in het bijzondere Cool Banana's (een hostel waar je er niet van op moet kijken als iemand je informeert over naderende pakketjes wiet) zocht ik met de zaklamp naar m'n bed in de dorm waarvan ik dacht het te delen met de anderen. Bij het wakker worden kon ik echter geen bekend gezicht ontdekken en bleken Anne, Hanna en Mel Vlie in een andere kamer te hebben geslapen. Ook Kim en Tom hadden hun auto bij het hostel geparkeerd en wenstten ons een goedemorgen. Het regende echter dat het goot en dus besloten ik, Kim en Mel Vlie toen het even opklaarde om naar het strand te wandelen. Dit resulteerde in een drie uur durende wandeling met daarna verdiende eigen gebakken pannenkoeken! Hmm.. smullen! Daarna ons toch maar bij de hele meute in het hostel gevoegd, waarbij ieder op z'n eigen manier de dag probeert door te komen; een beetje internetten, film kijken, een boek lezen; typisch backpack hanggedrag. Ik begin er steeds beter in te worden! Pas om twaalf uur 's nachts vertrok mijn nachtbus naar Airlie Beach. Terwijl mijn reismaatjes in een andere bus probeerden te slapen, deed ik dat ook. Zucht.. dit zijn een van de mindere dingen van het reizen. Als een kaars rechtop in je stoel, weinig beenruimte, snurkende mensen om je heen, Aziaten die altijd lopen te rochelen en dan een poging doen tot slapen.. terwijl de busschauffeur om de twee uur door de intercom de betreffende bestemming galmt en je weer een nieuwe poging kan doen.. In Airlie Beach aangekomen checkte ik in bij mijn hostel waar Anne en Hanna al weer in bed waren gekropen. Voorbeeld doet volgen! De rest van deze regenachtige dag vulden we met wat lezen, hardlopen, want veel was er niet te doen in Airlie Beach. Deze plaats staat vooral bekend als een van de twee plekken waar de tours naar de Whitsundays vertrekken. Deze eilanden hebben hun naam te danken aan James Cook, die (i.v.m. het tijdsverschil t.o.v. Engeland) dacht dat hij op Witte Zondag dit prachtige paradijs ontdekte. Wij hadden de enige tour geboekt waarbij we niet op de zeilboot zouden overnachtten, maar in een oud resort op een van de eilanden. Een prachtplek, als de omstandigheden anders waren geweest. Het regende pijpenstelen, harde wind en grijze wolken.. I.p.v. zonnen op het dek, werd het ons staande houden terwijl de boot ons door het ruige water voerde, deinzend op het water, dat opspatte en ons nat op de plek van bestemming bracht. Toch was het gaaf! Het kostte ons echter veel moeite om van de rest van deze tour te genieten. De regendruppels die de lucht vulden, met daardoor minder indrukwekkende uitzichten bij Whitehaven beach en de bush walk, het feit dat alles leek te draaien om het doen van drankspelletjes, karig eten, de groep met mensen waar we totaal geen aansluiting mee konden vinden.. de naaktfoto's die we 'bij wijze van grap' de laatste dag op Hanna's telefoon vonden van onze kamergenoot.. Ik was echt blij dat we na twee nachten weer voet op de bewoonde bodem zetten. Het bleek alleen nog niet mijn lucky day te zijn, want nadat ik me wandelend over een paar hellingen ploeterde in de hitte (de zon scheen uiteraard nu wel), bleek dat mijn bankpas die ik al in Noosa had aangevraagd opnieuw naar de verkeerde plaats was gestuurd.. Terwijl je veel leuke dingen doet op reis, zijn er altijd regeldingen die in je achterhoofd zitten. Dat vind ik vaak belemmerend om echt van het moment te kunnen genieten. Het was een rare dag, want na ruim anderhalve week geweldig veel lol gehad te hebben, was het tijd om afscheid te nemen van Hans en Ans, twee geweldige toffe meiden die ik zeker in Nederland weer ga zien! Ik reisde af naar Rockhampton, de beefstad van Australie. Echt mijn plek dus! Ik ontmoette Blair, een Engelse jongen die naast me zat in de bus, waar ik de hele busrit (zes uur!) mee kletste. Zo leuk om te horen wat andere reizigers bezighoudt, hoe zij over dingen denken. Het geweldige aspect dat je zoveel leuke en interessante mensen ontmoet vind ik het allermooiste van reizen. In Rockhampton liet ik mijn haar knippen door mijn kamergenootje, wandelde ik lekker in m'n up naar de zoo en nam foto's van baby koala's en kangoeroes. Een superfijne dag! Die volgende ochtend was het tijd om een nieuw avontuur aan mijn reis toe te voegen: Een maand werken op een touristfarm.. Om precies te zijn op Kroombit! Een farm waar Karlijn, die ik ken van Donitas, ruime tijd heeft gewerkt. Zij was hier heel enthousiast over en komt in juni terug, zodat ik ook nog een korte tijd met haar samen zou kunnen gaan werken. Ik zou werken voor eten en acommodatie, had verder geen idee wat ik moest verwachten. Om half negen wachtte ik in Biloela op mijn pick up. Een kwartier later stopte er een vervuilde jeep naast me. Een cowboy die me toeriep 'Hi mate, I'm Andrew, nice to meet you'.. zijn dochter en een een farmstaffmember naast hem.. allen gehuld in cowboylaarzen, blouses vol gaten, een bandana en een heuze cowboyhoed. Ik nam plaats in de geleefde auto en wachtte af waar ik terecht zou komen. We stopten bij een plek met tweedehands spullen waar ik de auto uitkwam door over de stoelen te klimmen. Bij Kroombit aangekomen stelde ik me voor aan alle staffleden. Ik kreeg een hoed en een bandana en in een backpackerskast vond ik oude kleren om me meer als farmer te doen ogen. Nu alleen nog vieze handen! Ik hield me bezig met schoonmaakwerk (o.a. het zwembad leegzuigen met een vacuumpomp), snoeiwerk, hekken versterken, tomaten plukken, onkruid wieden, bomen planten, schilderen. Ik had lol tijdens het uitvoeren van de rubbish run, waarbij ik plaats nam door via de trailer en het raam in de meest armoedige auto ooit te klimmen en het overgebleven voedsel naar de vrij levende honden, het modderige zwijn en de kleine koe te brengen en het verdere afval in een diepe groeve te storten.
Kroombit bleek een toeristenfarm dat bestaat uit 10000 hectares grond, waar zowel school/reisgroepen als individuele reizigers komen om het echte Australische farmleven te ervaren. Er wordt op traditionele wijze eten gemaakt, elke dag nibblies en dumper (brood zonder gist) geserveerd, gebruik van campovens bij het haardvuur dat vierentwintig uur per dag brandt.. Er worden paardrijritten georganiseerd, waarbij het doel is om geiten te verdrijven (moisture) en quadrides door de outback! Ook rodeo (met een lasso een geit vangen, deze bij de horens vatten en wedstrijdje doen wie de geit het snelst kan verplaatsen) behoort tot de activiteiten. En er is een avondprogramma: Er wordt begonnen met whipcracking, daarna krijgt iedereen de kans om zo lang mogelijk op de bull proberen te blijven zitten (moeilijk!!) en de laatste avondactiviteit is het doen van bush dances! Vooral dit laatste vond ik superleuk! Een farm die toeristen heel veel heeft te bieden. Maar wat een bijzondere plek om te werken! Omdat het momenteel rustig is qua bezoek van gasten en er alleen op vrijdag standaard een groep van Top Deck langskomt, zijn er zo'n twaalf tot veertien staffleden om de plek levendig te maken. Iedereen sliep in een paardenstalogende cabin en als je er langer werkte kreeg je je eigen caravan. Je taak van die dag staat in de joblist omschreven. Deze 'vakjargon' achtige beschrijvijng was echter moeilijk te vatten. Daar kwam bij dat de staff momenteel bestaat uit Schotten, Ieren, Canadezen, Amerikanen, Australiers, Kiwi's en ikzelf. Allemaal native speakers dus! Het kostte me enorm veel moeite om alles te volgen, iederen ratelt, de een binnensmonds, de ander in sleng. Daarnaast was het de bedoeling dat ik zou functioneren als gids tijdens de moisture paardactiviteiten en als er 'bullshift' op m'n lijst stond was het aan mij de taak om de gasten van die avond te entertainen tijdens de avondactiviteiten. Ik voelde me enorm overweldigd door alle informatie. Een geweldige plek, die aanvoelde als een compleet andere wereld, maar door de taal en de manier van communiceren voelde ik me een oma die maar voor 50% meekreeg wat er werd besproken. Ik voelde me verantwoordelijk voor de gasten, maar had zelf weinig idee over hoe alles in elkaar stak. Uiteraard werden er meteen al grapjes gemaakt over het feit dat ik vegetarier ben. Of ik even een net gevilde geit wil vasthouden.. en een stukje hart wil proeven.. Stond ik op de eerste dagen een (ziek) paard te aaien, even later bleek ie te zijn doodgeschoten. Het is daar de normaalste zaak van de wereld, maar in mijn hoofd ging het flink tekeer van al die indrukken en ervaringen. De cowboys hebben voor alles hun eigen wijze en dat is te merken ook. 'Fucking' wordt meerdere malen per zin benoemd en je hebt hun manier van denken te volgen. Ik keek vol verbazing naar de stoere cowboy kids die dit al helemaal hadden overgenomen. Mijn pech was dat ik net in een week aankwam waarin er veel gedoe gaande was. De staff bestond voor het grootste deel uit meiden, met als gevolg veel onderling geroddel. Dit hoorde ik van allerlei kanten aan terwijl ik er ondertussen maar de helft van meekreeg. Wat voelde ik me opgesloten door de taal! Alle technische woorden over het handelen met de paarden.. het duizelde me. Er werden meerdere meetings georganiseerd omdat de staff niet naar behoren functioneerde. Terwijl iedereen hard doorzwoegde om hun second year visa te halen (daarvoor moet je drie maanden farmwerk doen), vroeg ik me steeds meer af wat ik daar eigenlijk deed. Het vroege opstaan, soms meer dan tien uur per dag hard werken en weinig energie overhouden die ik juist wel nodig had om iedereen te verstaan.. Aan de andere kant genoot ik ontzettend van de mooie omgeving, het wildlife, de zeventig paarden die overal vrij rond liepen.. de honden die voor mijn cabin de wacht hielden 's nachts en de dingo's op afstand hielden.. En toch.. kon ik mijn draai niet vinden. Waarschijnlijk zou ik na een maand alles wat beter begrijpen, op het moment dat het tijd zou zijn om verder te gaan. Daarom heb ik na ruim een week besloten om uit deze bijzondere wereld te stappen en tijd over te houden om (hopelijk) een andere werkplek te vinden. Eentje waar ik niet continú uit mijn comfort zone hoef te treden. Ook al wist ik dat het goed was om mijn gevoel te volgen, het afscheid viel me wel zwaar. Mijn maatje Danny (die op dezelfde dag als ik aankwam) achterlaten en meerdere beteuterende gezichten, van Kat, Izzy, Jenn, Lyndsay en Kiera. .. Zowel de familie als de staff die aangaf dat ze juist heel blij met me waren en Jonnathon die me als gids zo fijn had gevonden door m'n ervaring met paarden.. Een week vol ervaringen die ik niet snel zal vergeten.. En toch voelde het goed toen ik met Kaitrin, een lieve Duitse meid die als gast was langsgekomen op Kroombit, op de terugweg besprak hoe ik de afgelopen week had beleefd. Ik vind het zo mooi hoe je soms op precies de juiste momenten de juiste mensen tegenkomt. Op dit moment zit ik in Rockhampton en kom ik een beetje bij van alle indrukken van afgelopen week. Ik doe een poging tot het smeden van nieuwe reispannen, want er liggen nog twee lege maanden voor me..Maar het feit dat ik altijd weer een compleet reisblog weet te vullen leert me dat het goed zal komen :) Dus.. Back on track!