Green rice terraces, temples and scooters in Bali

It's not the fall that is important. It's the split second where you decide to fall, to let go. It's those split seconds what life is about..

Cultuurshock. Bam! Die kwam even binnen zeg. Van het ruime Australië, naar het dichtbevolkte Bali. Van de dollar naar honderdduizenden roepia's. Van de vriendelijke Engels sprekende mensen die bereid zijn je te helpen naar de onverstaanbare Indonesiërs die alleen de Engelse toeristentaal beheersen. Chaos. Hectiek. Ik baande me na aankomst op het vliegveld een weg naar buiten en las tientallen namen die op de bordjes vermeld stonden. Ha! Mijn naam! Een vorm van bekendheid! Ik liep met mijn 'pick up jongen' mee en negeerde alle 'need a taxiii?' mannen. We reden zigzaggend over de wegen, flitsten tussen alle scooters door, toeterden bij het passeren wat een heel muziekorkest opleverde.. Dus dit was Bali. Nadat de jongen de auto's voor me tegen had gehouden zodat ik de straat over kon steken, liep ik het Guesshouse hostel in Seminyak binnen. De slippers die iedereen voor de deur had uitgedaan bevestigde opnieuw dat ik met slechts twee en half uur vliegen in een totaal andere wereld terecht was gekomen. Ik zocht mijn dormbed op en ging de volgende dag de smalle straten en het strand van Seminyak verkennen. Geen kaart voorhanden, wel een lonely planet. Om de haverklap sprong ik aan de kant voor vol beladen scooters (soms hele gezinnen) en hield ik mijn blik gericht op de slechte wegen omdat deze er wel eens plotseling mee op kon houden. De benenwagen was niet het meest voor de hand liggende vervoersmiddel.. toch zette ik mijn ontdekkingstocht voort. Smalle eetkraampjes, warungs, vele plekken waar tours werden aangeprezen (uiteraard voor een 'special price for you') en rondhangende mensen vulden mijn blikveld. Nadat bewakers mijn tas inzagen kon ik het strand gaan bezichtigen. Dit bleek grijzig en afgeladen met toeristen die vakantie vieren door zich op een van de vele ligbedden te storten en een kokosnoot in hun handen te laten drukken. Afwisseling makkelijk te vinden door een surfboard te huren, nog geen twee euro per dag. Voor ik het wist had ik armbandjes gekocht van een van de vele vrouwen die wat geld bij elkaar proberen te sprokkelen op het strand. Ik besloot het als een uitdaging te zien om het afdingen te oefenen. De enige vaste prijzen vind je namelijk alleen in de (mini)markets. Wat moest ik wennen aan dit land. In het hostel trof ik wel wat andere reizigers, maar velen bleken samen te samen, iets wat in zo'n vaag land als dit toch wel fijn kan zijn. Ik besloot de volgende dag te gaan white water raften in de Sunyai Ayung river, misschien dat ik nog wat leuke reizigers zou treffen. Mijn groep bleek echter uit drie Indonesiërs te bestaan. Twee uur roetsjten we door het water, met prachtig regenwoud aan weerszijden en hoge watervallen. Supertof! Tijdens de gezamenlijke lunch hoorde ik interessante verhalen aan over de geschiedenis van dit land. Na terugkomst in het hostel wilde ik de zonsondergang nog even meepikken op het strand. Daar werd ik aangesproken door Puta, een taxichauffeur die dagtours aanbiedt. Nadat ik even met hem had zitten kletsen spraken we af dat hij me de volgende dag naar mijn bestemming zou brengen. In het hostel prezen ze me om de goede prijs die ik met hem had afgesproken, dus trakteerde ik mezelf die avond op schouderklopjes in de massagesalon. Een uur lang een Balinese massage (voor nog geen vier euro)! De volgende morgen pakte ik nog even wat wolken mee op het strand, waar een onbekende man tot twee keer toe pal naast me ging zitten. Staren en niks zeggen..Vervelend met hoofdletter V! Puta bleek een ander slag man, die me graag de mooie weggetjes van Bali liet zien en veel wist te vertellen over het leven hier. Over de offers, de familietempels, de werking van de rijstvelden, etc. Ik bezichtigde Tanah Lot, de bekende zeetempel van Bali. Ik vond het erg toeristisch, maar toch fijn om even het bekende voetbalplaatjes fenomeen a la Anniek te voeden. Puta kocht een Balineese lekkernij voor me, een zoet goedje met een harde buitenkant dat uit elkaar spat als je het in een keer in je mond stopt. Bijzonder. We reden door naar Ubud, een kunstenaarsdorp, en ik was benieuwd wat ik daar aan zou treffen. Ik had de Lonely Planet al binnenstebuiten gekeerd, maar weet inmiddels dat je er eerst moet zijn voor je weet hoe een plek aanvoelt. Terwijl ik zocht naar bordjes met homestays, passeerden we honderden toeristen, die zich in een van de vele winkeltjes waanden die aan de straat grenzen. In Ubud Permai trof ik een familie met spelende kinderen voor de familietempel en zonder weinig communicatie kreeg ik een kamer voor een goede prijs toegewezen. Zucht.. Ik was wel weer toe aan een echt gesprek, waarbij het antwoord niet over iets anders gaat dan de vraag die je hebt gesteld. Wat vond ik het daarom fijn toen een Duitse meid genaamd Kathrin ook in de homestay bleek te overnachten. 's Avonds ging ik met haar en Simon, haar reispartner waar ze maar graag van af wilde, uit eten in een van de vele restaurants in Ubud. Leuk! 's Avonds lag ik breeduit in het tweepersoonsbed en de volgende ochtend negeerde ik de kakkerlak terwijl koud douchewater me wakker schudde. Brrr. Schijnt hier normaal te zijn. Ik had ook net zo goed buiten kunnen gaan staan, aangezien het al uren regende. Dus liepen Kathrin en ik zwetend door de hoge luchtvochtigheid naar het Monkey Forest, ook wel Mandala Wisata Wanara Wana, waar vele toeristen de grijze Balinese langstaartapen met hun fotocamera probeerden vast te leggen (ik dus ook). Ook bezochten we vele winkeltjes en uiteraard de markt! Wat een bijzondere ervaring, je hebt nog niks in handen en er is al een special price voorhanden. 's Avonds probeerden we (tevergeefs) de regen te omzeilen om in de masagesalon te komen, waar we lachten met de twee Indonesische meiden. Ze vertelden dat het normaal is om voor je twintigste te trouwen en we grapten heel wat af over onze cultuurverschillen. De volgende ochtend verhuisde ik naar Kathrins kamer, omdat Simon inmiddels vertrokken was. We hadden een fietstour geboekt bij een van de vele bedrijven die dit aanbieden. Al snel bleek hoe ongelooflijk toeristisch deze tour was! We werden per auto naar de top van de berg gebracht maar werden eerst nog even afgezet bij een rijstveld ('Picture of group jaa?'.. Uh.. ik had m'n groepsleden nog niet eens gesproken), een koffieplantage waar we de productie zagen van de duurste Luwak koffie ter wereld (poepkoffie) en proefden vele Balinese thee- en koffiesoorten. Na een inmiddels bekend banana pancake ontbijt met uitzicht over de prachtige vulkaan, zette ik de helm op mijn hoofd (meer voor de sier dan met een functie) en gingen we op pad. Achter elkaar, en het beloofde down hill 'fietsend'.. Na vele kilometers had ik mijn benen nog niet verroerd, maar stond de kramp in mijn handen van het remmen! We bezochten een familie, zagen een huwelijkvoorbereiding, passeerden vele tempels en wenden aan de kinderen die 'money money' of 'lollypop' riepen. Na het zien van de houthakkerij werden we door- en door nat geregend. Ik gierde het uit van de pret bij het aanzicht van de groep in regenponcho's gehuld die zich tussen de rijstvelden door waande! Nadat we het laatste stuk up hill wandelden genoten we van een Balinese lunch terwijl we traditionele dansende kinderen bewonderden. Die nacht deelde ik mijn homestay met Kathrin en dat heb ik geweten ook. Ik werd vroeg wakker gemaakt doordat ze zich ziek bleek te voelen. Trillen, hyperventileren, koorts, waanbeelden, het hele pakket. Het voelde echter nogal aangedikt aan maar omdat ik haar nog niet zo goed kende wist ik niet goed hoe het te plaatsen. Ik bracht haar daarom maar water en veel fruit en ging die dag zelf op pad. Het maken van de wandeling in de Lonely Planet stond op het programma! Het leidde me tot rustigere straten waar ik wat meer Bali-gevoel van kreeg en terwijl ik door de rijstvelden liep, was een man zo vriendelijk om me een kokosnoot aan te bieden. Uiteraard liep ik vervolgens met 10.000 roepia weer verder.. 's Avonds voelde Kathrin zich wat beter en aten we pizza in onze kamer terwijl we een plan voor de volgende dag maakten: Munduk! Nou, daar gingen we hoor.. Als volbeladen ezels op zoek naar een taxi. Op elke hoek van de straat wel een te vinden, telkens voor een andere prijs. We werden keihard uitgelachen om onze prijs die we in gedachten hadden dus besloten we maar om iets hoger in te zetten bij de volgende.. Zwetend gooide we onze tassen even later in een taxi. Een goede deal? Geen idee, maar dat weet je hier volgens mij nooit. Ondanks dat het slechtst vijftig kilometer verder was, reden we er vier uur over. We reden de bergen in en een deken vol laaghangende wolken daalde op ons neer. We zagen geen hand voor ogen en de chauffeur had moeite de vele slingerwegen te volgen. Waar zouden we uitkomen? Uiteindelijk zagen we aan de kant van de weg een naam die ook in de Lonely Planet geschreven stond en dus renden we door de regen naar binnen om te vragen of we de kamer mochten bezichtigen. Een prachtige! Eentje waar we de volgende ochtend verrast werden door een rustgevend uitzicht op vele bergen en rijstvelden. Bizar hoe in enkele minuten enorme wolken het zicht weg kunnen nemen. In Munduk maakten we een wandeling naar twee grandioze watervallen. Een zelf ontworpen kaart op zak, glibberpaden en sta toiletten in viezige hutjes voor als je echt heel nodig moet onderweg. Leuk om tijdens deze wandeling echt het Indonesische leven te zien. Het was totaal niet toeristisch en dat beviel erg goed. Toen we de tweede avond echter in regenjas en drie lagen gehuld (Kathrin had zelfs een muts uit haar tas gevist) het avondeten nuttigde en ik me ook wat ziekig begon te voelen.. wilden we weer richting de zon! Die vonden we de volgende dag in Amed, een plaatsje aan de kust waar een prettige harmonische sfeer heerste. We vergeleken meerdere accommodaties, allen aan het zwarte strand gelegen. Uiteindelijk ploften we neer in de hangmatten van Lily's guesthouse. Tijd om te bakken, al was dat behoorlijk heet in dat donkere zand! Ik besloot het heldere water te verkennen door te snorkelen en werd zo blij verrast! Geen koraal te zien, maar super prachtige vissen, in alle kleuren aanwezig! Links, rechts, overal werd mijn aandacht getrokken. 's Avonds gingen we lekker uit eten bij de Warungs, waar vele mannen op straat muziek maakten. Een gitaar, een trommel en gezang.. Eindelijk wist Indonesië me een warm gevoel te brengen. Nog meer warmte vinden we momenteel in het paradijselijke Gili Air.. Waar ik langzaam terug begin te kijken naar mijn reis..

Zes intense, indrukwekkende maanden. Waarin ik de aandacht voor mezelf had, leefde in het het hier en nu. Waarin ik zoveel mogelijk prikkels via mijn zintuigen liet binnenkomen, de tijd nam voor de bewonderenswaardige natuur maar ook juist de kleinste dingen in me wilde opnemen. De vele ontmoetingen met interessante mensen die mijn pad kruisten hebben geleid tot verheffende ervaringen. Ik merk dat ik zowat overstroom van al die prikkels, dat het daardoor steeds moeilijker is geworden om van een nieuw land als Indonesië te genieten. Ik verlang stiekem weer naar de schoonheid van de kleine dagelijkse dingen om me heen. Ben benieuwd hoe het is om het alledaagse weer te omarmen, mijn zintuigen niet meer continu op scherp te zetten en de keuzestress van het reizen los te kunnen laten. Nog een week te gaan.. waarin ik probeer het verhaal over mijn reisleven even te laten voor wat het is en het nog meer zelf te beleven. Even niet de momenten meteen vast willen leggen, om het niet te verliezen. Juist de waarde van het reismoment te beleven. Nu het nog kan!