Chillen in Chili en vlinderrijke watervallen

Een warm welkom! Letterlijk en figuurlijk. Waar Judith en ik die nacht nog met vijf lagen kleding in bed lagen op 4500 meter hoogte, werden we die middag afgezet bij de grensovergang naar Chili. Snel wat kleren uit, wat een hitte in de woestijn! We zochten de schaduw van een boom tijdens het wachten op (alweer de derde!) stempel bij de douane. We besloten om de tips uit de Lonely Planet op te volgen en gingen op zoek naar een aangeprezen bed en breakfast. Nadat ons een kaart in de handen was gedrukt door een voorbijfietsende jongen, wisten we al gauw de weg te vinden. Backpack op en lopen maar. Wat een leuk dorp was San Pedro de Atacama! We zagen een plein waar de terrasjes naar ons lonkten. We snapten de ‘rust’ wel, die te vinden zou zijn bij het bed en breakfast, aangezien het één van de laatste accommodaties was die de lange hoofdstraat bood. Toch nog gevonden! We liepen door de poort en een gezette, kale, zeer vriendelijk ogende man liep ons tegemoet. De zweetdruppels nog op zijn hoofd van het harde werken. ‘Ga zitten meiden!’ De tas werd van onze rug genomen en een minuut later keken we verbaasd naar een glas verse juice in onze handen. Of hij een kamer had misschien? ‘Die heb ik niet meer’, glimlachte de man. Maar na een belletje naar zijn achterbuurman waar een lokale familie een hostel runde, was een kamer zo geregeld. Oh en we konden morgen ook wel even langskomen voor een gratis ontbijt! Wauw. De vriendelijkheid spatte er van af! We vulden de dag met chillen (hoe kan dat ook anders in Chili) en het zoeken van een geldautomaat waar nog wél geld te vinden was. Lekker even in de hangmat.. zonnetje erbij, niet verkeerd. ’s Avonds vielen onze ogen al snel dicht en gingen weer open voor.. het ontbijt bij de overbuurman! De deur stond al voor ons open, we hoefde alleen de straat maar over te steken. Een heerlijk uitgebreid ontbijt lachte ons tegemoet. Mijn buik was al behoorlijk van slag de laatste dagen dus hopelijk ging dit brood met kaas (ik blijf een echte Nederlandse) helpen! Deze relaxdag boekten we allerlei korte tours waar we de volgende dagen mee zouden vullen. Voor één nacht verplaatsten we onze spullen naar het Miskanty hostel. Er werd aangeklopt en een snackpakket werd overhandigd voor de volgende ochtend.. want om vier uur (!!) ging onze wekker voor de geisertour. Deze veertig geisers, de op drie na grootste van de wereld, zijn bij het opwarmen van de aarde, dus bij zonsopkomst, op zijn actiefst en dit zorgde voor een geweldig spektakel! Water dat uit de gaten in de grond spoot om vervolgens terug in de aarde te worden gezogen. Tof om op vulkanisch gebied te staan! Na een ontbijt met een leuke en hele sociale groep medereizigers namen we weer een bad in een natural spring, waar dit keer flink heet en koud water zich afwisselend tegen mijn rug gutste. Op de terugweg stopten we in het woestijndorpje Machuca waar de bewoners nog op traditionele wijze leven. De zon was vandaag onze beste vriend, want ook de ondergang maakten we bewust mee tijdens de sandboardtour! En dan niet op onze buik, zoals ik in Nieuw Zeeland had gedaan, maar met heuse snowboardmoves! In dit prachtige robuuste rode Marslandschap lagen zandduinen verscholen, die we helaas eerst op moesten klimmen alvorens er af te kunnen boarden. Waar was de skilift? Meerdere malen vonden onze knieën of billen het zand en grappig vond ik dat Judith na vijf afdalingen me toefluisterde dat ze alleen nog maar ‘backworths’ had geoefend. De gids deed weinig moeite om ons dingen bij te brengen en ik bleek helaas ook niet heel talentvol. Wel zorgde deze tour voor de tranen over mijn wangen van het lachen, toen een ADHD-Japanner uit onze groep als een kind zo blij keek dat hij nog door mocht gaan, nadat de rest van de groep het omhoog lopen voor gezien hield. Even later was er boven op de zandduin alleen nog maar de onderkant van zijn board te zien. We lachten wat om het hilarische gezicht. Tot het wel heel lang begon te duren, wat was hij aan het doen? Eigenlijk wisten we geen van allen zijn naam. We riepen wat, geen reactie. We riepen nog eens, geen beweging. Net toen de zorgen wat op het gezicht van de gids begon te verschijnen, kwam er een zeer blij hoofd boven het board uit. ‘What are you doing?’ Waarop hij antwoorde: Photo photo! Die jongen had tien minuten achterover hangend foto’s liggen maken! Wat een gek! Wie ook aan de tour deelnam was Stewart, een Britse jongen die de dag er na het zelfde doel als wij bleek te hebben: Fietsen door de Atacama woestijn! Nadat we voor een prikkie bij onze geliefde overbuurman een fiets hadden gehuurd, gingen we op pad en kwamen we Stewart na een klein uur fietsen tegen. Samen zetten we de tocht voort door het uitgestrekte, dorre landschap, waar veel van hetzelfde mijn blikveld vulde. Met Cejar Laguna al op de borden leken we er bijna te zijn, maar het bleek toch steeds verder dan gedacht. Uiteindelijk ploften we ruim een uur later in dit zoutmeer. Net de dode zee! Wat een ervaring, we bleven volledig drijven. Het zout prikte in onze huid. Judith volgde het advies van de poortwachter niet op en nam zonder zich te bedenken een snoekduik in het water met een zout gezicht als resultaat. Oeps.. hihi. Omdat we slechts een half uur gratis mochten verblijven, besloten we door te fietsen naar een ander meer dat nog iets verder zou liggen. Nou, niet dus. De grindpaden werden steeds wat hobbeliger, de zadelkont voelbaar en het opgedroogde zout zorgde voor witte met zonnebrand besmeerde ledematen. Maar het meer bereikten we niet. Bewust van de tijd zagen we wel een miniversie hiervan, maar we moesten helaas meteen de ellenlange weg terugfietsen om op tijd te zijn voor onze laatste tour. De felle zon op onze huid brandend, de optredende fata morgana’s.. wat was het nog ver! Geen wonder dat we zo weinig mensen op de fiets gezien hadden! Met moeite hield ik de juiste richting aan toen ik op enkele verkeersborden de plaats ‘Beter’ voorbij zag komen. Waar we eerst nog gezellig kletsten met z’n drieën, loodsten we elkaar stilzwijgend naar San Pedro terug. Toen Stewart nog pech kreeg met zijn fiets konden we het bijna niet opbrengen om hem een helpende hand te bieden, zo door en door kapot waren we. Na vijf en half uur dessert in de benen, leverden we gehaast onze fietsen weer in, namen de snelste douche ooit en spoedden ons naar de plek waar onze laatst tour van start ging. Ondanks dat we volledig uitgeput in het busje bij zaten te komen en weinig behoefte aan anderen hadden, lukte het ons niet om geen aandacht te krijgen van de gids. We worden hier sowieso regelmatig gevraagd door willekeurige voorbijgangers waar we vandaan komen, men vind ons opvallend en reusachtig groot.. Deze tour bracht ons naar de maanvallei, wat echt fascinerend bleek. Schitterende zandduinen, prachtige horizontaal geslepen (door de wind) rode gebergtes, afgewisseld met verticaal gevormde bergen (door het water), bestrooid met een parelachtige laag wit zout. We hoorden de bergen verschuiven en lachten om hoe we met ons ‘reusachtige’ lijf door kleine, smalle grotten waanden, om tot slot nog de zonisalondergang mee te pakken met uitkijk op het Mars-landschap. Het blijft mooi, hoe wolken kleuren en het landschap mee verandert en warme tinten aanneemt. Na het einde van de tour de gids een fooi in de handen te hebben gedrukt, liepen we met een groot opgevouwen plastic pak met daarin onze was de plaatselijke pub in, waar we nog een paar lokale bieren dronken met Stewart. Welverdiend! De volgende ochtend gaven we de grootste complimenten aan de overbuurman en vertrokken we met de dagbus naar Salta, in Argentinië gelegen. Leuk dat echt elk land zo’n uniek en herkenbaar landschap heeft! De bergen namen groene kleuren aan en ook zag ik talloze middelvingers onze kant op wijzen in de vorm van reusachtige cactussen. In Salta werd ons humeur weer flink op de proef gesteld. We hadden na een dag bijna niks eten HONGER! We losten al snel probleem één op: Het ATM op het busstation werkte niet en hoe kwamen we zonder geld in de juiste valuta aan bij ons hostel? Op de hostel-rekening, leerden we snel. In het hostel stond een net iets té enthousiaste energiekeling ons op te wachten, de meest ‘lollige’ grapjes uit te kramen we werden meteen aan iedereen in het hostel voorgesteld. Onze kamer bleek karig, het was er muf en het kwam uit op de centrale plek waar alle gasten rondhingen. Met moeite voorkwamen we dat we niet aan de barbecue deel hoefden te nemen. Ons doel was geld en (vegetarisch) eten regelen! Inmiddels was het al bijna middernacht, maar deze Spaanse stad bleek juist op dit tijdstip te leven. We leerden het centrale plein vrij snel kennen, door alle er om heen gelegen banken uit te proberen. Zes banken keer vier bankpassen en vele bedrag pogingen later gaven we het op: Er zat vandaag geen geld voor ons in de automaten! Dan maar met kaart betalen.. We liepen na het eten terug naar het hostel, waar het nog wat rumoerig was.. maar vielen al snel in slaap.. Na een zeer karig ontbijt maakten we kennis met 'Yerba mate'. Dit is een thee vorm waarbij men kruidenblaadjes, overgoten met heet water, drinkt door middel van een filterrietje. Typisch Argentijns! Salta kenmerkte zich door het Heineken café op de hoek, veel graffiti en het heerlijk door de stad kunnen slenteren. We ontdekten door mijn ikmoetnúnaardewcdrang vele leuke restaurants. We aten empanada’s, dronken heerlijke goedkope Argentijnse wijnen, zagen veel scholieren in uniform het plein vullen en bewonderden de vele gekleurde basilieken en kathedralen. Ook zagen we op de dag van vertrek zoveel regendruppels dat de straten er zelfs van overstroomden. Dat betekende weer tijd voor een lekkere koffie! We drinken ook veel juices en smoothies , die zijn in overvloed. We gebruikten de tijd om in cafeetjes de tijd door te komen door te lezen en te schrijven en vertrokken naar het vliegveld. Daar troffen we Maarten, een véél te aanwezige Nederlandse jongen die bij het horen van Nederlands spontaan begon te zwaaien en zichzelf uitnodigde om bij ons te komen zitten. Maar dat mocht onze pret niet drukken! We hadden namelijk drie keer zoveel als hij betaald voor het ticket, maar.. wij vlogen wel eerste klas! Wat een leuke verrassing! Een steward in pak nam zijn taak heel serieus. Met de benen uitgestrekt genoten we van het meegluren in de cockpit (achteraf best bijzonder), een uitgebreidere maaltijd en een enorm schoon toilet. Leuk! Het mocht slechts anderhalf uur duren, want toen landden we al in Foz Iguazu. En wie kreeg als eerste de bagage? Wij! Hoe leuk, voor een keer. Maarten vond het al te leuk toen onze taxichauffeur te laat bleek te zijn, waardoor we uiteindelijk ook met het toeristenbusje naar ons hostel reden. Een vriendelijke medewerkster vertelde ons dat we de volgende dag na een buffetontbijt gewoon om de hoek konden instappen. Super! Ze deed de airco voor ons aan, want dit was zeker nodig. We waren op een warme en vochtige plek beland. De volgende dag stond de Argentijnse kant van de Iguazu watervallen op het programma. Om deze immense watervallen te bezichtigen, die ik zo graag met mijn eigen ogen wilde zien spetteren, zijn twee dagen nodig. Ze zeggen ook wel; de Argentijnen hebben de watervallen, de Brazilianen het uitzicht. Deze eerste dag stonden we er dus met onze neus bovenop! Eerst liepen we een paar tracks vanwaar we al prachtige uitzichtpunten hadden. Het bleek een toeristische trekpleister, dus we probeerden de tours wat te omzeilen door zo nu en dan pauzes te nemen en van de mooie watervallen te genieten. Dit met als gevolg dat er apen op ons geritsel afkwamen. Enkele minuten later keken we vanaf ons bankje tegen allerlei benen en buiken aan van toeristen die deze dieren graag op de foto wilden zetten. Even waren we letterlijk onderdeel van het aapjes kijken! We vervolgden onze dag om uiteindelijk naar de meest prachtige plek, helemaal bovenaan de waterval uit te komen. Dit ‘Duivelsgat’ was FANTASTISCH. Waar rechts van je een rustig kabbelend meertje zich bevindt en onder je waant, stort het water enkele meters voor je in een cirkelvorm de afgrond in om tot ontploffing te komen. Waterdruppels en dampen in ons gezicht neer dwalend. Geweldig! En magisch. Ik heb echt de tijd genomen om op te gaan in dit moment, te genieten van de kriebels in mijn buik bij het volgen van het vallende water. Het gezelschap van de vele vlinders, die van ons lichaamszout smikkelden en maar al te graag op ons kwamen zitten. Met een geweldige herinnering op zak keerden we terug naar het begin van het National Park, want er wachtte nog iets op ons! Terwijl we op de heenreis nog benoemden dat we beiden niet zo van jungle houden, zaten we die middag ineens in een jeep om het regenwoud van de Iguazu te bewonderen. Waar Judith gebiologeerd zat te luisteren naar de gids die werkelijk alles wist te vertellen over (te) veel van de 2700 planten, kon ik alleen mijn ogen open houden tijdens het zien van een anabole cavia-achtige, dat als enige dier tevoorschijn kwam. Niks van de halve beloofde safari, geen jaguar gezien, wel vele varens die de oudste planten van de wereld schijnen te zijn. Dolblij was ik toen we de hoofdweg weer vervolgden. ’s Avonds hebben we heerlijk onder het genot van live muziek buiten gegeten. Zouden we de volgende dag nog wel veel nieuwe dingen gaan zien? Reken maar! Met al onze bagage reisden we naar de immigratiedienst. Hallo Brazilië, hallo vijfde (voor Judith zevende!!) stempel! De Braziliaanse kant voelde al gelijk heel anders. Een Nelson Mandela lookalike kwam naar ons toegelopen en riep vrolijk uit dat we vast op zoek waren naar kluisjes! Hij grapte over dat we wel het verschil tussen de Argentijnen en Brazilianen zouden zien. Argentijnen zouden met een figuurlijk touw om hun middel lopen, Brazilianen zo vrij als een vogel. Na de nodige grap en grol bracht een bus met open ramen ons naar het beginpunt voor de wandeling die middag. Overal waar je even stil stond zag je rode neusberen die een kijkje kwamen nemen of er iets te halen viel. Ik had het niet meer toen dit gekke dier Judiths koffie afpakte. Hihihi. Elke trede hoger bracht weer een nieuwe waterval in het vizier. Ongelofelijk. Er waren nog honderden watervallen meer dan we gisteren hadden gedacht! Achter bergwanden verscholen, blinkend in de zon met regenbogen erdoor kleurend, links van je, rechts, onder je.. werkelijk overal zagen we watervallen. Deze 2700 meter brede watervallen waren er veel en veel te veel om op een (panorama)foto vast te kunnen leggen. Super! We lazen en schreven nog wat nagenietend in het park, wachtend tot we naar het vliegveld zouden gaan om naar Rio de Janeiro vliegen. Onze laatste bestemming. Of moest ik dit wel heel letterlijk nemen, dacht ik.. toen het onweer op kwam zetten en tijdens een lichtflits het vliegtuig precies op dat moment hevig begon te schudden..