Indiaantje spelen en een levend schilderij

Buenos Dias!

Tijdens mijn tussenstop in Madrid regende het al Spaanse woorden. Een mooie manier om alvast in de Zuid Amerikaanse stemming te komen. 'Gelukkig' had ik daar tien uur de tijd voor en vielen mijn ogen al dicht tijdens het boarden voor het vliegtuig naar Lima. Daar aangekomen werd ik vergezeld door talloze reizigers die hetzelfde doel hadden als ik: Bagage opnieuw inchecken voor de volgende vlucht. Ik werd verrast door het zien van bruine (!!) en al volledig in de reismodus verkerende Judith, waarmee ik nog net even een kop koffie kon drinken voor we beiden met een ander vliegtuig richting Cusco zouden vliegen. Cusco.. de aankomst bij de luchthaven gaf meteen een prettig gevoel. Laat dat reisgevoel maar stromen! Geen drukte, geen chaos, alsof ik zo een rustige lentedag was in komen vliegen. Geen talloze bordjes met namen van personen waar een taxi op stond te wachten. Dit laatste overigens tegen verwachting in, maar ook met een andere vriendelijke taxichauffeur wisten we ons Intro Hostel te bereiken. De meeste mensen spreken niet of gebrekkig Engels, dus de Spaanse watervallen uit Judiths mond wisten me al snel te verrassen. Na een verfrissende douche ontdekten we Cusco 'by night', geweldig! Huisjes gekenmerkt door gekleurde balkonnetjes voerden ons richting centrum, waar we vele gemoedelijke pleinen met fonteinen troffen. De bankjes gevuld met oude mannetjes die van een rustmoment genoten, kindjes warm gehouden met gekleurde mutsjes. De vele kraampjes straalden een en al kleur uit, zonder al te opdringerige mensen. Ondanks de rust in de straten, altijd een straathond die met je mee wandelt. De vele lichten vanuit de hogere delen van de stad gaven een gezellige en warme uitstraling. Ik genoot van Cusco! Het behaaglijke gevoel dat ik kreeg tijdens een heerlijke maaltijd in het 'Jack's cafe' deed me denken aan de gezelligheid van het wintersportleven. Ondanks de prima temperatuur (een graad of 15-20) was bijna iedereen fijn gehuld in warme truien van apaca-wol. Na een drankje in een Irish Pub waar we notabene PSV op het televisiescherm zagen voorbijkomen, was het na de vele vluchten tijd voor mijn eerste nacht! Alsof er iemand achter me aan zat! Wat voelde ik me opgejaagd deze nacht. Een enorm hoge hartslag en na elk toiletbezoek (ook opvallend frequent) het gevoel alsof ik de marathon had gelopen! Mijn lichaam moest duidelijk wennen aan de hoogte. Doordat Cusco op 3360 meter hoogte ligt krijgen worden reizigers gewaarschuwd voor hoogteziekte. Gelukkig konden we dat wat inperken door Cocathee te drinken, want deze bladeren kauwen is niet zo ons ding ;) Na een dag Cusco verkennen verlieten we deze Peruaanse stad voor 1 nacht om naar Agues Calientes af te reizen. Na een vroege bustrip en een Indianentrein die ons door het prachtige berglandschap voerde, kwamen we aan in het regenachtige, kleine bergdorp. We vonden ons primitieve hostel waar we de baliejongen (bleek later) werkelijk ieder uur van de dag  in dezelfde hoek van de bank aantroffen. Met handen en voeten communiceren geblazen, altijd weer uitdagend. Agues Calientes is een knus maar toeristisch dorp, wat volledig is gericht op de reizigers met eindbestemming Machu Picchu. Doordat veel mensen de Incatrail lopen of de stad in 1 dag bezoeken, troffen we in Agues Calientens echter meer restaurants dan toeristen. Onze kuiten werden alvast op de proef gesteld door de vele steile straatjes. De verleiding om een van de vele aangeboden massages uit te proberen was dan ook niet te weerstaan. Een fysiotherapeut, een klein vrouwtje dat bij mij tot buikhoogte kwam, nam ons mee naar een relaxruimte met rustgevende muziek. Net toen Judith en ik beiden half ontbloot op de massagetafels lagen, vroegen we ons hardop af of we wel tegelijk zouden worden behandeld. Ik kreeg de glimlach niet van mijn gezicht toen de vrouw haar man er bij haalde en Judith nog maar net een glimp kon opvangen van de man die haar onder handen zou nemen. Helemaal grappig werd het toen hij de kamer uit vluchtte tijdens het omdraai (lees: borsten bloot) moment. Een uur later liepen we volledig ontspannen richting de natuurlijke thermal springs, waar Agues Calientes haar naam aan te danken heeft. We werden heerlijk verwarmd door het zwavelwater. Nadat we er genoeg van hadden om allerlei mensen aan te staren in de ietwat te druk bezochte vierkante pools, wachtten we af tot de regenbuien over waren. We besloten de Tripadvisor op te volgen en te genieten van een driegangenmenu in het aangeprezen El Indio Feliz Restaurant. Geweldig! De entree was origineel, met talloze visitekaartjes aan de muur. En dan het eten.. Het werd gepresenteerd alsof we hoogwaardige gasten waren en het smaakte verrukkelijk. Genoeg energie binnen om de volgende ochtend om zes uur ‘s ochtends op pad te gaan! We hadden besloten vanuit het dorp naar de Machu Picchu te lopen in plaats van de bus te nemen. Nou, dat heb ik geweten ook! We werden flink uitgedaagd door de vele treden die boven ons lagen. Na ruim anderhalf uur (trap)lopen gutste het zweet gutste van me af en protesteerden mijn longen na elke pauze steeds sneller. Ein-de-lijk kwamen we aan bij de verbogen Incastad. We zetten ons pas voort naar meerdere uitkijkspots. De zware bewolking die over de stad heen belemmerde het uitzicht. 'Gelukkig'  nam de klim naar de Machu Picchu mountain nog enkele uren in beslag. Iedereen die elkaar passeerde coachte elkaar naar de top (2430 meter hoog). Boven aan gekomen namen we een diepe teug adem en keken we in de felle zon uit over de historische stad middenin het oerwoud. Wolken dwaalden over de stad en tussen de bergen door. Wauw! Voldaan klommen we naar beneden om door de eeuwenoude ruïnes heen te wandelen. Het is echt waar: De mystiek van de stad is duidelijk voelbaar. De kilometers diepe valleien maakten indruk op me. Wat een historie heeft zich hier afgespeeld. Omdat we die middag nog terug naar Cusco zouden reizen stonden we op tijd, dus spoedden we ons weer naar beneden. Wat een topbestemming was dit!
We deelden de euforie met nog meer Nederlands volk, aangezien we na een nacht bijslapen in Cusco Laura en haar vriendin Evelien opzochten. Zij doen vrijwilligerswerk in Cusco en wisten een heerlijk vegan proof restaurant; Green Point! Na een groen gevoel in de buik en gezellige kletspraatjes bezochten we de San Pedro market, om hiermee weer afscheid te nemen van Laura en het mooie Cusco. De rij varkenskoppen keurig naast elkaar gerangschikt op deze markt vol etenswaren grijnsden ons gedag. Brr..
Tijd voor de eerste nachtbus! Deze keer met La Paz als eindbestemming. Nadat we ons aardig geïnstalleerd hadden in de redelijk royale stoelen en we wat waren weggedut, bleken we in een wereld vol bedrijvigheid terecht te zijn gekomen: De grens van Peru / Boliva! De kleuren van het Aymara volk kwam ons tegemoet. Talloze moeders met baby's in felgekleurde draagdoeken, om hun handen vrij te hebben voor andere waren die ze verplaatsten. Gekromde oude vrouwtjes die nauwelijks zichtbaar waren door de goed gevulde doeken op hun rug. Mannen op bakfietsen waarin vrouwen met bolhoedjes plaats hadden genomen om hun dagelijkse werktaken uit te gaan voeren. Nadat Judith en ik bij deze grens ruim een uur op onze tweede paspoortstempel hadden gewacht genoten we van het levendige kleurige schilderij dat zich voor ons af leek te spelen. We hadden al behoorlijk wat busvertraging op gelopen en net toen we enkele honderden meters de weg hadden vervolgd kwam de bus niet meer in beweging! Nog een paar horten en stoten en dat was het dan. Zowel de chauffeur als zijn assistent reageerden niet op alle vragen van de gestrande reizigers. Kortom, iedereen moest het maar op zijn of haar manier oplossen. Vol verbazing keek ik het aan, hoe gingen we dit oplossen zonder de taal goed te beheersen en niet in elke willekeurige auto te willen stappen? Uiteindelijk bleek een Mexicaanse man een klein busje te hebben geregeld waarmee nog twee personen mee konden. Jaaa, een plus een is twee! Wij!! Ondanks dat deze aardige man een vlucht moest halen nam hij de rol van gids op zich en regelde tot notabene twintig minuten voor zijn vluchttijd aan toe dat we veilig op de plek van bestemming zouden komen. We werden na de knusse busrit van drie uur namelijk gedropt op een willekeurige wijk buiten het centrum van La Paz, een toch wel grote stad met de nodige onveilige buurten. Na een taxirit kwamen we ten slotte veilig in het centrum aan en werden we vergezeld door Samuel, een Zwitserse jongen die ook met het busje was meegereisd. Door de vele reisuren hadden Judith en ik bijna 24 uur geen 'proper food' meer gehad, dus we baanden ons een weg omhoog door de steile straten met onze backpacks dragend op naar de eerste beste pizzeria. Ook zorgden we ervoor dat we de tours voor de dagen er na direct bij aankomst hadden geregeld. Wat waren we toe aan een normaal comfortabel bed om wat nachtrust te pakken! Na de straat van ons hostel bereikt te hebben, wisten we niet waar we het zoeken moesten. Waar was dat hostel nou te vinden? En uiteraard.. het hostel bleek verhuisd te zijn. Gelukkig werden we geholpen door een vriendelijke vrouw die meteen het hostel voor ons belde en er op stond er op dat zij onze taxi daarnaar toe zouden betalen. Prima! De mensen hier zijn bijzonder vriendelijk en veelal bereidwillig om je te helpen. We bereikten ons Loki Hostel pas tegen bedtijd. We hadden besloten eenmalig een dorm te boeken, maar onze pechdag werd vervolgd door een gebroken nacht. Judith en ik waren allebei in een andere kamer geplaatst. Bovendien hadden de meiden met wie ik mijn kamer deelde voor tien man aan bagage de kamer ingestouwd. Judith vertelde mij de volgende ochtend dat haar kamergenoten zich de hele nacht hadden beziggehouden met het doen van hun haar, make-up en het zich laten vergezellen door jongens in de kamer. Ook het Zuid Amerikaanse nadrukkelijke advies om toiletpapier niet door te spoelen maar de prullenbak te gebruiken was niet opgevolgd tot overstromingen aan toe. Aaargh! 'Gelukkig' ging om half zes de wekker alweer voor.. het fietsen van de Death Road! Deze eenbaansweg heeft zijn naam te danken aan een combinatie van negen honderd meter hoge kliffen, vallende stenen en het ontbreken van vangrails, wat er toe heeft geleid dat veel automobilisten en fietsers de dood hebben gevonden op deze weg. Door de statistieken werden we bang gemaakt, maar het bleek heus mee te vallen. Omgeven door talloze groene bergen en tsja, wel wat angstaanjagende afgronden naast ons, stuurden we onze mountainbikes over de 69 km lange kronkelende weg, die het Amazone regenwoud verbindt met la Paz. Van de kou op 4650 meter hoogte naar de steeds warmer wordende luchtstromen die langs onze oren suisden naarmate we het einde naderden op 1200 meter hoogte. Geniaal! Gaaf!! Het zand en modder spetterde af en toe om onze oren. We fietsten zelfs door watervallen en ik genoot van het prachtige uitzicht en het vrije gevoel van het naar beneden sjeezen! Trots dat we het hadden gehaald genoten we van een lunch bij een hotel (met zwembad, check) om vervolgens terug te keren naar ons ‘leuke hostel’. Geluk bij ongeluk! De meiden uit Judiths kamer bleken te zijn vertrokken, dus genoten we van een kamer voor vier personen met z'n tweeën! De laatste dag in La Paz vulden we met het bezichtigen van mooie bouwwerken en de honderden duiven op het Plaza Murillo, liepen we naar een mooi uitzichtpunt over de stad en zagen we onder andere zeer gebrekkige attracties in een klein pretparkje. Omdat het acht maart was brandden we een kaarsje met wat wierook voor Afke in een leuk vegetarisch restaurantje. Het kost overigens geen moeite om lekker te eten in Zuid-Amerika. Er zijn heel veel verschillende restaurants te vinden voor een gemiddelde prijs. Ook leuk om in elk land met een andere munteenheid te betalen! De Peruaanse Soles had weer een hele andere wisselkoers dan de Bolivianos, waardoor we (best fijn) soms weinig idee hadden wat we uitgaven. Die avond wachtte ons weer een tukkie in een nachtbus! Vanuit La Paz zouden we naar Uyini reizen, vanwaar onze driedaagse Uyini tour zou starten. Deze keer een wat minder royale bus, met een loeiende verwarming bij m’n benen en veel onverharde wegen, waardoor de hobbels ons constant uit onze slaap haalde. Om zeven uur werden we met slaperige oogjes gevraagd uit te stappen. Dag bus, hallo Uyini. Het dorp lag er volledig in rust en verlaten bij. Logisch gezien het tijdstip. Zelf moesten we ook echt nog even wakker worden, dus regelde we een douche bij een hotel. Het was tijd om onze touroperator op te zoeken. We konden alleen nergens een naam van de organisatie vinden. Bij een informatiewinkel lieten we de baliemedewerkster bellen met het telefoonnummer dat op onze tickets stond vermeld. Werd er opgehangen! Mogelijk was het een illegale operator? Dan maar het andere telefoonnummer proberen.. hier vertelde een vrouw dat ze ons op zou komen halen. En ja hoor, na tien minuten kwam een vrouw met weinig eigen tanden ons tegemoet gelachen. Nooit geweten dat er ook zilveren tanden bestaan! Vijf minuten later stapten we een aftands en gebrekkig kantoor binnen. Gelukkig bleek dit niks te zeggen over onze jeep en chauffeur. Onze groep bestond naast ons uit twee anderen stellen (Adreon en Katinka, een Duits verliefd stel dat de hele dag niks ander deed dan hun drone rond laten vliegen) en Monika (Pools, wonend in Zwitersland) en Marcello (Boliviaan), die hierdoor mooi als tolk tussen de Spaans sprekende chauffeur en de rest kon functioneren. Het toeristengehalte was zeer hoog bij de start van de tour. Na 15 minuten rijden in ‘the middle of nowhere’ zagen we met vele anderen de locomotieven en treinonderdelen uit 1890-1900's. Vroeger werden deze met name gebruikt om zout en mineralen te vervoeren.. vandaag de dag worden de gekste kunstjes bedacht om leuk op de foto te staan met de graffiti ondergespoten treinonderdelen. De rest van de dag stond volledig in het teken van de.. zoutvlakte! Na een stop bij Colchani, een dorpje ontstaan door en levend van de zoutwinning, maakten we kennis met de witte uitgestrekte vlakte dat een oppervlakte heeft van maar liefst 12.000 km2. Het zoutmeer Salar de Uyni was prachtig, maar nog mooier vond ik het opgedroogde zout waarin zich een ruitpatroon vormde. Letterlijk en figuurlijk oogverblindend! Met de Andesvulkanen weerspiegelend in het zoutwater, genoten we van het maken van de meest hilarische foto's. In een hoed, op een hoed, boven een hoed, kortom; mijn Indianenhoedje kwam goed van pas! Volledig onder het zout geplakt reden we tijdens zondondergang terug richting onze overnachtingsplaats. Van achterin de auto klonk al wat gewiebel.. 'Hoe lang duurt het nog voor we er zijn’? We moeten plassen! Maar dit bleek verboden op de zoutvlakte.. Marcello grapte tegen de chauffeur: ' Het is of in de auto, óf in de Salar de Uyini'. Al snel kwam onze jeep tot stilstand en met veel gegiechel om passerende jeeps stelden we ons even letterlijk met de billen bloot aan de zoutvlakte. Wart een opluchting! Het creëerde een lollige sfeer in ons reisgroepje, het was fijn dat we het goed met elkaar konden vinden. Ondanks de fotomoeheid die toch wel optreedt bij mij na zo’n dag, maakte ik nog wat kiekjes van de grote cactussen die we passeerden. ’s Avonds bleek de organisatie van de tour niet zo vanzelfsprekend als gedacht. De overnachtingsplek was bezet! Gelukkig konden we niet veel later toch onze spullen op zoutbedden laten ploffen. De lokale familie regelde een warme douche (wel tegen betaling, zoals ook elk toiletbezoek tijdens de tour) en een heerlijk, lokaal avondmaal voor ons. We peuzelden dit gezellig met elkaar op, in een knus huisje. Toen we hier de volgende ochtend samen ontbeten, hoorde we auto gepruttel. Een motor die niet aan wilde slaan.. Oh oh. Toch konden we drie kwartier later op weg.. Judith en ik dit keer achterin. Met nog geen 20 cm voor onze benen zochten we al lachend naar de meest geschikte uitgangshouding om toch van de meest prachtige landschappen die voorbij kwamen te genieten. Zo mooi.. Een woestijnlandschap omgeven door vulkanen. Bergen met sneeuwtoppen afgewisseld met rode ruige bergvlaktes. We stopten bij prachtige lagunes, waar verschillende soorten flamingo’s leven. Het meest mooie lagune zagen we aan het einde van de middag; Lagune Colorado. Een prachtig diep gekleurd rood meer met onweer wolken met flitsen schitterend op de achtergrond. Als ik even een hashtag mag gebruiken: #genietmoment. Het onweer kwam de kant op van onze zeer primitieve slaapplaats op 4300 meter hoogte. Alsof de weergoden wisten dat we slechts drie uur elektriciteit hadden, werd onze tafel tijdens het avondeten af en toe flink verlicht. De temperatuur daalde door de hoogte ‘s nachts behoorlijk, dus met vijf kilogram extra aan thermokleding en vele laagjes vielen we allemaal in een onrustige (schijnt normaal te zijn) in slaap. De volgende ochtend bleek dat we het droog hadden gehouden; we waren namelijk de avond ervoor gewisseld van slaapzaal vanwege vele regendruppels die door het plafond heen waren gekomen. Voor dag en dauw bracht onze chauffeur ons naar de geisers van Sol de Mañana, om deze bij zonsopgang te zien spuiten en borrelen. Voor zowel mij als Judith een nieuwe ervaring om dit prachtige natuurspektakel te aanschouwen. Snel de jeep weer in, want de zon kwam al op! We reden tien minuten verder, gooiden onze kleren aan de kant en namen plaats in een thermale bron op 4200 meter hoogte! Ik genoot van het uitzicht over kilometers vlaktes en ruige Andestoppen. Van de vrieskou naar een heerlijke verwarmende temperatuur van dertig graden, de opkomende zon in het gezicht schijnend. We zouden het die dag niet meer koud gaan hebben! Zeker niet aangezien onze volgende bestemming San Pedro de Atacama in Chili zou zijn, een woestijnstadje waar we de meest gastvrije ontvangst ooit zouden gaan beleven..